Afrika is een land dat muziek ademt

Mensen lijken muziek nog te gebruiken waarvoor het echt is bedoeld: voor uitingen van rouw of vreugde, om tijdens lange voettochten de tijd te bekorten, of om mooie verhalen en legenden te vertellen.

[CKV-1 West-Oost]

cd-hoesje: Paul Simon - Graceland

Oliver Mtukudzi is een van de grootste musici van Zuid Afrika. Een krachtige en meeslepende ritmiek kenmerkt zijn stijl. Zijn muziek wordt wel 'Tuku' muziek genoemd. Typerend voor zijn muziek is het voorkomen van repeterende motiefjes die op de 'mbira', de vingerpiano worden gespeeld. Je wordt erdoor in een soort trance gebracht. Luister naar 'Wasakara'. De gitaar lijkt onder meer het 'mbira' ostinaat te imiteren.

  Wasakara Oliver Mtukudzi

 

Oliver Mtukudzi-Various 80's Clips

Miriam Makeba is internationaal bekend, en zij is nog steeds zeer actief. Ze had als eerste Zuid-Afrikaanse artiest een wereldhit in de jaren zestig met ‘Pata pata'. 

  Pata Pata Miriam Makeba
Een vorm van close harmony is de iscathamiya, van de Zulu's in Zuid-Afrika. Nooit van gehoord? Toch wel misschien, want de bekendste groep uit dit genre, Ladysmith Black Mambazo, werkte mee aan het Graceland-album van Paul Simon. Luister maar eens hoe deze groep het volkslied van Zuid Afrika zingt.

  Nkosi Sikelele Volkslied van Zuid Afrika door Ladysmith Black Mambazo

 

De groep raakte wereldberoemd omdat Paul Simon hun karakteristieke sound mengde met die van hemzelf. 'Homeless' is een in dit verband een prachtig voorbeeld van een geslaagde mix van blank en zwart.

  Homeless Paul Simon en Ladysmith Black Mambazo

Mede dankzij Graceland raakten de Europeanen ook gewend aan zogenoemde pennywhistle-groepen, bijvoorbeeld in de solo van het nummer ‘You can call me Al'. en de ritmes van de township-jives. Echt hele vreemde klanken kent de Zuid-Afrikaanse muziek niet. Hele mooie wel!

  You Can Call Me De solo uit ' You can call me' van Paul Simon

De laatste keer dat Paul Simon een hit scoorde is alweer heel lang geleden: Dat was met bovengenoemde nummerYou Can Call Me Al, afkomstig van het album Graceland, met die videoclip waarin Chevy Chase iets deed met een saxofoon. En behalve het uitbrengen van een plaat met 'Greatest Hits' was er eigenlijk geen aanleiding voor een concert in Nederland. Het leek dan ook een gewaagde onderneming dat deze popster een avond 'Ahoy' afhuurde.

 

Ladysmith Black Mambazo in Paul Simon's Gracelands Concert in Zimbabwe. Hugh Masakela on Trumpet.

Hieronder een kort verslag van dat concert.

Op een klanktapijt van synthesizers, gehuld in een spookachtig blauw licht, en ontvangen met een ovatie begon Simon met wat warempel wel een new age-versie leek van Bridge Over Troubled Water, nota bene indertijd zijn laatste succes met Art Garfunkel, met wie hij tussen '57 en '70 een duo vormde. Simon deed z'n best het nummer met ongebruikelijke fraseringen nieuw leven in te blazen, al was het maar om het na dertig jaar ook voor hemzelf nog interessant te houden.

Gelukkig bleek er van new age-geneuzel verder geen sprake. Simon kwam niet naar Rotterdam om met een goedkoop gelegenheidsorkestje even z'n zakken te vullen. Dat bleek al bij dat weergaloze intro van Fifty Ways To Leave Your Lover: Steve Gadd himself zat achter het drumstel, en daarmee kon de ritmesectie al niet meer stuk. Elektrische bassist Baghiti Khumalo bleef in de akoestische ramp die Ahoy' nu eenmaal is, beneden in de arena zo goed als onhoorbaar. Alleen zijn vingervlugge gepluk in You Can Call Me Al sprong eruit in de mix. Maar in datzelfde nummer was de trombone weer onhoorbaar.

  Fifty Ways To Leave Your Lover Paul Simon

Met twaalf man op het podium was het af en toe behoorlijk druk. Vooral als het publiek bij swingende nummers als Me and Julio Down By The Schoolyard en Diamonds On The Soles Of Her Shoes van zijn stoel kwam en begon mee te zingen werd er noodgedwongen van dik hout planken gezaagd. Ook bij de akoestische set gooide het publiek roet in eigen eten: The Sound Of Silence werd behalve door Simons eigen gitaar begeleid door cello, maar de daarmee gecreëerde dramatische spanning werd door het meezingen om zeep geholpen. I Am A Rock was een van de verrassingen: in hetzelfde mid-tempo uitgevoerd als op de plaat, kreeg het hier evenwel een snoeiharde elektrische beurt, alsof Neil Young zich eraan vergreep.

Helemaal los kwamen Paul Simon en zijn band pas bij de toegiften, met transparante uitvoeringen van Slip Slidin' Away, Mrs. Robinson (met Bo Diddley-gitaar), Kodachrome en tot slot Still Crazy After All These Years. Hits scoort hij niet meer, maar Paul Simon heeft wel onsterfelijk mooie liedjes gemaakt. Tot slot hierbij het onsterfelijke 'Mrs.Robinson' zoals dat door Paul Simon gezongen is toen hij nog een duo vormde met Art Garfunkel.

  Mrs. Robinson Simon&Garfunkel

Samenstelling bronmateriaal ten behoeve van het nieuwe vak ckv-1 uit het algemeen deel  voor havo en atheneum.  Meewerken aan deze site? Opsturen via e-mail is voldoende. Geraadpleegde bronnen oa: Paul Simon laat Ahoy' zingen  Door Bart Jippes en artikel door muziekredacteur AngeliqueStein, 16 november 2001

Is er zonder uw toestemming en zonder bronvermelding gebruik gemaakt van uw teksten? Onze verontschuldigingen hierover. Laat het ons weten en wij geven een juiste bronvermelding of halen het materiaal van internet. Een financiele vergoeding kunnen wij niet geven


11/15/2007 update