Johann Wolfgang Goethe (1749-1832)

Het tweede schilderij, bekend onder de naam "Het Klooster", heeft bij een rijkere, aantrekkelijker compositie het zelfde doel; in het heden het verleden voor te stellen en dit is op de meest bewonderenswaardige manier bereikt, het afgestorvene met het levende in verbinding gebracht op de meest aanschouwelijke manier.
Terwijl er een zacht licht van het klooster naar de linden en verder naar achter trekt, op de witte stam van de beuk als in weerschijn glanst, vervolgens over het zachte riviertje en de ruisende waterval, over kudden en vissers terugglijdt en het hele schilderij verlevendigt, zit op de voorgrond, dichtbij het water met zijn rug naar ons toe, de schetsende kunstenaar zelf en deze zo vaak misbruikte 1) stoffering bezien wij hier op deze plek met ontroering als belangrijk en werkzaam tegelijk. Hij zit hier als beschouwer, als vertegenwoordiger van allen, die het schilderij in de toekomst zullen beschouwen, die zich met hem in de beschouwing van verleden en heden, die hij zo liefelijk door elkaar weeft, gaarne willen verdiepen.

1) in Goethes ogen bijvoorbeeld door Casper David Friedrich