Pop art

Hamilton maakte voor de catalogus van de tentoonstelling "This is tomorrow", in 1956 in de Londense Whitechapel Gallery gehouden, een collage getiteld "just what is that makes today's homes so different, so appealing?" die niet alleen belangrijk is omdat het woord POP erop voorkomt, maar ook omdat hier de belangstelling van de pop-kunstenaar tot uitdrukking komt: de moderne grootsteedse gecommercialiseerde samenleving.
Onafhankelijk van Engeland verbeeldden op het eind van de jaren vijftig ook Amerikaanse kunstenaars, waaronder Lichtenstein, Oldenburg, Rosenquist, Warhol en Wesselman, de alle-daagse realiteit van de huidige consumptiemaatschappij, die toen door vele kunstkenners en critici te vulgair werd gevonden om als model te dienen voor kunst.

De pop-kunstenaar vindt zowel voor zijn schilderijen en sculpturen als voor zijn assemblages en collages zijn inspiratie in de communicatiemedia; uit kranten en tijdschriften neemt hij bv. strips, advertenties en foto's; uit televisie, film en reclame kiest hij beelden van beroemde personen en filmsterren. Artikelen uit het warenhuis en de supermarkt dienen hem tot voorbeeld, zoals kleding, huishoudelijke apparaten, voedsel in blik, of etenswaren zoals hamburgers en sandwiches (Oldenburg). Ook aan de autocultus en de moderne modelwoning met ideale badkamer, wc en keuken ontleent de pop-kunstenaar zijn motieven. Hij laat deze dikwijls geweldige afmetingen aannemen en/of geeft ze ineen ongewoon perspectief weer.

In tegenstelling tot abstract expressionisme - de belangrijkste stroming uit de jaren vijftig - tracht pop art elke emotionele relatie van de kunstenaar met het kunstwerk te voorkomen. De pop- kunstenaar wil in het algemeen niet de indruk wekken dat het kunstwerk handwerk is. Daarom maakt hij vaak gebruik van onpersoonlijke mechanische druktechnieken uit de reclamekunst, zoals de zeefdruk en het werken met rasters en fotografische procédé's. Hij schildert bij voorkeur met fel gekleurde plastic-, metaal- of èmailverven.
Tot op heden hanteert men de termen neodada en pop art door elkaar. De term neodada leidt tot verwarring, omdat de pop-kunstenaar in tegenstelling tot de dadaist onder meer een positieve en affectieve houding heeft ten opzichte van de moderne maatschappij. Ook al benadert hij zijn onderwerp soms op humoristische wijze, de pop-kunstenaar is nooit satirisch of negativistisch.

Amerika

De schilders Rauschenberg en Johns kunnen de belangrijkste voorlopers genoemd worden en vormen in de jaren vijftig de schakel tussen abstract expressionisme en pop art. Daarnaast hebben vooral de ideeën van hun vriend, de musicus Cage, zeer inspirerend gewerkt. Kunst en leven moeten elkaar volgens Cage naderen. Alledaagse geluiden zoals het voorbijrijden van een auto zijn even belangrijk als gecreëerde geluiden. Elke hiërarchie in het kunstwerk moet verdwijnen en er moet toeval en herhaling in gebruikt worden. Ook de theorieën over de happenings van Kaprow hebben een inspirerende werking gehad.
In de jaren vijftig vestigden de belangrijkste toekomstige pop-kunstenaars zich onafhankelijk van elkaar in New York. Typerend is dat, zij zich niet als groep deden gelden, noch manifesten uitgaven. Kritiek, kunsthandel en musea construeerden in het begin van de jaren zestig een pop art-"groep". Lichtenstein, Oldenburg, Rosenquist, Warhol en Wesselman kunnen volgens de hierboven genoemde kenmerken pop- kunstenaars genoemd worden.