Mode in aansluiting op trends en design

In 1981 wijdde Domus, onder redactie van Sandro Mendini, twee speciale uitgaven aan mode, waarin verschillende medewerkers een culturele analyse maakten van zowel de gangbare produkties als van alternatieve en meer vooruitstrevende modeontwerpen. De aanwezigheid van veel hooggekwalificeerde ontwerpers maakte Milaan in de jaren zeventig tot een van de hoofdsteden van de modewereld; de ontwerpcultuur in deze stad kon daardoor als referentie-kader voor de design-voorhoede fungeren. De pogingen in Milaan tot niet-commerciële activiteiten op het gebied van de mode kwamen niet voort uit de modewereld zelf. Men zag ze vooral als persoonlijke en zelfgenoegzame buitensporigheden. Jarenlang was dit de opvatting ten aanzien van het werk van Cinzia Ruggeri. Haar kledingstukken zijn gemaakt van met vloeibare kristallen ingesmeerde textiel dat van kleur verandert als het de huid raakt. Ze heeft ook Ziggurat beeldhouw-kleding gemaakt, evenals borduurwerk en applicaties in de post-moderne stijl.

Een andere jonge ontwerper behaalde een buitengewoon succes met zijn voorstelling in de Galleria Vinciana in Milaan. Deze presentatie van zijn collectie was meer dan alleen een breuk met de traditionele opbouw van klassieke modeshows. Het bood hem tegen de traditionele regels in een kans tot een vorm van zelfexpressie. Hij regisseerde zelf de uitvoering en de muziek van de voorstelling als entourage voor de presentatie van zijn ontwerpen.
Kortom, dit is een nieuwe benadering die ook wordt gevonden bij andere jonge ontwerpers. Zij plaatsen het kledingstuk in het middelpunt van een uit meer onderdelen bestaande activiteit. Het heeft niets meer van de show van een beroemde ontwerper, die ook parfums, meubels, bloknotes en potloden sponsort. In plaats daarvan is er een bepaalde neiging tot een bijzonder soort eclecticisme. (...) Deze zelfverzekerde ontwerpers hebben een heel nieuw idee van wat het beroep van ontwerper inhoudt. Zij zijn niet zo bezig met het idee een beroemd ontwerper te worden die op grote schaal collecties uitbrengt. Zij zijn eerder vastbesloten van tijd tot tijd bepaalde objecten te bedenken en uit te voeren, wat muziek, of een videoclip, die de beste en meest directe uitingen hun zelfexpressie bevat.

Dit leidt niet tot een creativiteit die vrijelijk zijn gang gaat terwille van zich zelf, een soort Part pour Part; want deze jongere mensen zijn ook gaan zoeken naar nieuwe technieken en materialen, evenals naar nieuwe benaderingen van de praktische vragen van de kledingindustrie. Dit soort problematiek is een van de hoofdpunten van de modecursus gegeven aan de Domus Academie in Milaan. Er vallen tekenen op te merken, die wijzen in de richting van een grotere verdieping en de ontwikkeling van mode met de daartoe geëigende middelen. We zouden kunnen zeggen dat, terwijl de Italiaanse modewereld gedurende de eerste helft van de jaren tachtig zijn successen consoli-deerde, de gangbare opvatting gedurende de tweede helft van de jaren tachtig zal leiden naar de verwerkelijking van nieuwe mogelijkheden. Zelfs al is er sinds enkele seizoenen sprake van een samengaan van zoveel verschillende stijlen, de komende jaren zullen zeker een nieuwe benadering van het ontwerpen van kleding brengen.