De basis voor een eenvoudige beeldtaal van pictogrammen is al in de jaren twintig gelegd. Gert Arntz ontwikkelde deze 'figuratief-constructieve' vormentaal vanuit een politiek links-radikale visie.
In deze tekst geeft hij aan hoe hij zijn nieuwe grafische beeldtaal ontwikkelde en welke kunstvormen en stromingen hem daarbij beihvloed hebben.

In het voorjaar van 1924 kon ik een punt zetten achter mijn loopbaan als boekhandelaar. (...) Alles wat in me opgekropt zat, kon ik nu in vormen omzetten, in houtsneden, die niet meer reliëfachtig gesneden waren, maar werkelijk voor afdrukken bestemd. Die grafiek was niet meer zo abstract- constructivistisch van vorm maar werd 'figuratief-constructivistisch'. Er zijn in die grafiek invloeden te bespeuren die ik onderging: van vroege houtsneden van rond 1500, van de Këlner Bibel, van de Griekse vazenschilderkunst, van de Japanse houtsnede en van de volkskunst; verder van de kunst van Léger (1) (...) en niet in het minst van mijn Keulse vrienden.

Deze laatsten hadden hun maatschappelijke uitbeeldingen al verder ontwikkeld, zeker in hun schilderkunst. Ik was net als zij zeer beïnvloed door marxistische en anarchistische literatuur, en vond nu in mijn contact met hen en in onderlinge gedachtenwisseling mijn persoonlijke kunstvorm. Dat was een uitbeelding van het sociale milieu, of om preciezer te zijn: de mensen verdeeld in rangen en standen in de maatschappij van onze tijd en in hun stedelijke en technische omgeving. (...) Wij in het Rijnland waren overigens geen pure constructivisten, daar waren wij te zinnelijk voor. Ronde, vrouwelijke vormen konden wij in onze beeldvorm niet missen, in tegenstelling tot de Nederlandse en Russische constructivisten.

(1) Fernand Léger, Franse kunstenaar die een eigen versie van het kubisme ontwikkelde en later zijn figuren tot sterk vereenvoudigde vormen terugbracht

Ik beperkte me voorlopig tot de zwart-wit grafiek. Wel ging ik er toe over om mijn houten planken te beschilderen, nadat ik er een kleine oplage van meestal 5 tot 15 prenten van gedrukt had.
Voorzover mijn werk niet om de vorm zelf - ik zou haast willen zeggen uit ambachtelijk plezier - ontstond, werden de thema's of de inhoud ervan nu bepaald door fabrieken, rijnaken, straten, mensen in hun eigen omgeving en door herinneringen. Herinneringen aan wat er in de industrieomgeving van mijn jeugd was gebeurd, aan de klassenstrijd in de naoorlogse jaren, die nog overheerst werden door wat we wisten over de Eerste Wereldoorlog; we voelden de dreiging van een tweede. Hier lagen de motieven om uit te beelden voor het grijpen en dat gold ook voor de houtsneden die ik speciaal maakte voor de kranten van de linkse arbeidersoppositie, waarmee ik mij in mijn zienswijze verbonden voelde.

Overigens was het uitzicht op een revolutie in Duitsland sedert 1923 voorbij. Met name na de stabilisering van de mark begon er een periode van nieuwe economische ontwikkeling. Daardoor werden mijn politieke houtsneden hoofdzakelijk een terugblik op de naoorlogse (2) jaren. (...) Ik maakte een paar houtsneden voor het van 1926 tot 1928 in Frankfurt verschenen blad Die Proletarische Revolution van de Allgemeine Arbeiter Union. Dat verhinderde ons niet om af en toe voor de communistische Internationale Arbeiter Hilfe te werken; we waren tenslotte regelmatig met vrienden uit de communistische partij bijeen, vooral als zij hulp nodig hadden in perioden van illegaliteit.

(2) het gaat hier om de eerste wereldoorlog

Gerd Arntz, Mitropa, 1925

De prent Mitropa (1925) symboliseert voor het eerst de klassentegenstellingen in Europa, rijk tegenover arm. Dat wordt ondersteund door de boven/onder- indeling in het beeld en het lichtdonker-contrast in de grafische techniek. Ik beeldde hier voor het eerst een samengedrongen massa uit: in de vierde klasse letterlijk zo tegenover de enkele figuren in de eerste en tweede klasse van de trein. Deze houtsnede was de eerste grotere plank die ik durfde te snijden.

Gerd Arntz, Oorlog, 1931

Gert Arntz, Krisis, 1931 (links)

Gert Arntz, Het Derde Rijk, 1934