|
Torre Agbar
|
|
| De gebouwen van het zogenaamde supermodernisme (1995-heden) hebben een gladde huid met een transparante (klimaat)gevel of een semi-transparante doorschijnende gevel. Supermodernisme is in feite een soort perfectionering van het modernisme uit de twintigste eeuw. Belangrijke architecten zijn Dominique Perrault, Massimiliano Fuksas, Herzog & de Meuron en Jean Nouvel, één van de bekendste hedendaagse architecten. Hij ontwierp de wolkenkrabber Torre Agbar, 142 meter hoog in Barcelona. Nouvel omschrijft de toren als een opspuitende geiser. De opdrachtgevers hebben het over een kogelhuls. Maar in de volksmond heeft deze toren door zijn vorm nog enkele andere bijnamen gekregen. De Torre Agbar (Avinguda Diagonal 209-211) nabij Plaça de Les Glòries bepaalt nu mede de skyline van Barcelona. De toren herbergt een waterleidingmaatschappij. | |
 |
Deze afbeelding, gemaakt tijdens de bouw, laat goed zien, hoe de gehele constructie tot stand is gekomen: naast de decentrale liftkoker zie je de binnendste buitenwand met de openingen, die de ramen moeten worden. De tweede huid van glaspanelen aan de buitenkant is pas veel later aangebracht. |
| Jean Nouvel is in 1945 in Fumel te Frankrijk geboren. op achtjarige leeftijd verhuisde hij naar Sarlat, waar de interesse voor architectuur ontstond. Op 16-jarige leeftijd kreeg hij het idee om kunstenaar te worden. Zijn ouders waren hier fel op tegen. Zo koos hij voor de studie architectuur, zodat hij later toch nog kunstenaar kon worden. In 1972 behaalde hij zijn diploma op de Ecole des Beaux Arts in Parijs. In 1987 werd hij op het Salon Internationale du Meuble uitgeroepen tot designer van het jaar. Voor fabrikant Ligne Roset ontwerpt Nouvel Hightech-meubelen, die opvallen door de eenvoud van hun vormgeving. Op dit moment is Jean Nouvel nog steeds werkzaam in Parijs. | |
|
|
|
|
|
|
| De werkwijze van Jean Nouvel getuigt van een andere opstelling dan die van de meeste architecten. Hij probeert terug te keren naar de essentie van de opdracht. Dat doet hij door veel te discussieren en nauwelijks te tekenen. Hij vindt dat inspiratie niet als vanzelf moet leiden tot een ontwerp, maar eerder een precieze analyse van de omgeving, de cultuur, het programma en de klant. Omdat bij iedere opdracht deze aspecten anders zijn, lijken zijn gebouwen niet op elkaar. De elementen die wel steeds soortgelijk zijn, worden bepaald door zijn persoonlijke, culturele en esthetische ontwikkeling. Nouvel is op zoek naar het evenwicht tussen wat wel en wat niet kan. Hij vindt zichzelf geen architect, maar iemand die de grenzen van realiteit en virtualiteit zoekt. De tekende kenmerken die men meestal in zijn gebouwen vindt zijn de kleuren zwart en grijs en het gebruik van glas. De buitenwand van de Torre Agbar bestaat ook uit glaspanelen, die fungeren als een soort luxaflex. Een ander bekend voorbeeld van interactieve gevelelementen zijn ook de panelen van Jean Nouvel in L'Institute Le Monde Arabe te Parijs. Deze werken als diafragma's van een fotocamera en laten meer of minder licht door. | |
|
|
|
|
|
|
|
De bekendste gebouwen van Nouvel zijn naast het al genoemde Institute du Monde Arabe (Parijs 1986), woningbouwproject Nemausus (Nimes 1987), de opera van Lyon (Lyon 1993), het Centre Euralille (Lille 1994), het hoofdkantoor van Cartier (Parijs 1994) en de Torre Agbar. (Barcelona 2004)
|
|
