ROMEO

JULIA

Steeds die twee namen in de titel, symbool voor de innige omstrengeling van de twee geliefden, die de rest van de wereld vergeten als ze samen zijn. Ze zijn steevast jong - bij Shakespeare is Julia nog geen zestien - en nog niet aangetast door de volwassen realiteitszin.

• Cosmic Illusions maakte afgelopen seizoen een groot geproduceerde Romeo 'n' Juliette over een nuffige Antilliaanse die verliefd wordt op een rasechte Surinamer.
• De Avro komt met een herhaling van Najib en Julia, het hartverscheurend echte tv-drama over een Marokkaanse jongen en zijn Haagse hockey-liefje
• De Amsterdamse schrijver Fouad Laroui schreef Judith en Jamal, een roman waarin een liefdesrelatie de diepste kloof probeert te dichten die er momenteel tussen twee culturen dreigt: die tussen de joden en de islamieten.
• Xynix Opera komt met de jeugdopera Romeo en Farida.

Video fragment 1 uit Najib en Julia

Het verhaal wordt al eeuwenlang verteld. In de derde eeuw voor Christus doken de vaste elementen uit dat verhaal al op, dus lang voordat Shakespeare het tegenkwam in Italiaanse gedichten. Het gaat over pure passie en vernietigende haat. Over dampende kussen en afspraakjes in het maanlicht, maar ook over duister gif en messentrekkerij. Over geliefden die zichzelf doden om samen te kunnen zijn.

De nieuwe jeugdopera van Xynix

Farida droomt ervan om naar een concert te gaan van Britney Spears. En als haar vader boos op haar is, mag ze een maand niet naar Onder weg naar morgen kijken. Maar als ze verliefd wordt op de zoon van de buurman, wordt Farida meegesleurd in een heel oud oud verhaal. Die buurjongen heet namelijk Romeo.

Met het geluid van messen begint de jeugdopera Romeo en Farida. Spaanse gitaren en oosterse klarinetklanken op de band, messen en slagwerk op het podium. In de proloog staan Romeo en Farida met hun beide vaders ritmisch blinkende messen te slijpen. De geliefden uit deze vrije bewerking van Shakespeares Romeo en julia zijn allebei kind van een slager. Hun vaders zijn niet alleen buren, maar ook elkaars concurrent. Een verschil in culturen verscherpt bovendien hun rivaliteit. De vader van Romeo is oer-Hollands, die van Farida honderd procent Turks. En vanaf scène één is duidelijk dat multicultureel Nederland in deze twee mannen slechte pleitbezorgers heeft. De Hollander noemt in het libretto zijn Turkse collega een 'buitenlandse idioot', afkomstig uit een land 'waar iedereen je geld aftroggelt en de taal klinkt alsof je rochelt'. Een land waar de mensen nog fatsoen hebben, stelt Farida's vader.'Waar mannen nog mannen zijn en vrouwen nog vrouwen. Waar degene die niet voor ons is het eeuwig zal berouwen...'

Met dezelfde strijdlust begint ook de jeugdopera Romeo en Farida, maar hier zijn het de gezinshoofden zelf die de agressieve taal uitslaan. 'Let maar niet op die hansworst van aan de overkant, 'zingt de vader van Farida die zichzelf tot uitroept tot beste slager van het land. 'Het liefst steek ik zijn toonbank en zijn kassa in de brand,' rijmt de vader van Romeo. 'Shakespeare legt niet uit waar de vete tussen de families vandaan komt. Er is geen begin, geen voorgeschiedenis die opgerakeld wordt. Het gaat ook niet om een hoog versus een laag milieu. Het gaat helemaal nergens over, en dat is nou juist het erge.' De slagers hebben gewoon een hekel aan elkaar, je kunt zeggen dat de aanleiding een verschil in godsdienst is. Dit verhaal laat zien dat er maar iéts hoeft te gebeuren, en de vlam slaat in de pan.'

Een toespraak waarmee hij het hart van Julia raakt. Want terwijl hij de toegenomen verwijdering schetst tussen het westen en de islam, verdrinkt zij in de glimlach en de mooie ogen van deze Romeo.

Als Romeo Najib wordt of Julia Farida, zijn bepaalde elementen uit Shakespeares drama ineens beter te begrijpen. Als het gaat om Surinamers of Antillianen kun je je ineens wat voorstellen bij zo'n grote, bemoeizuchtige familie. Dat Julia's vader haar aan een andere man belooft, is in een Hollands gezin ondenkbaar, maar in een Turks gezin niet. De eer van de familie mag voor Nederlanders een achterhaald begrip zijn, voor Marokkanen ligt dat anders.

Jamal is een van oorsprong Marokkaanse jongen die een verhouding heeft met een Joods meisje, Judith. Maar hier is Judiths vader niet zo gelukkig mee. Sterker nog, hij verbiedt zijn dochter Jamal te zien, anders vallen er klappen. Maar zoals het zo vaak gaat in dat soort gevallen: de liefde is sterker. Het verliefde stel besluit dat Judith in een kast op Jamals kamer kan komen wonen, in Rue de Charonne. Met medeweten van Jamals moeder, Mina. Van Jamals vader, die zijn eigen redenen heeft om joden te haten, zullen ze niet zoveel last hebben. Die komt toch alleen maar 's avonds laat thuis en vertrekt weer met het krieken van de morgen.
Het is Jamals neef die het verhaal vertelt, soms met inmenging van Jamal zelf, die niet wil dat zijn neef alles over hem schrijft. Dus mag hij zelf ook af en toe zijn woordje doen, of een andere versie van het verhaal schrijven. Dat doet zijn neef trouwens ook. Die schotelt ons eerst een gelukkige afloop van deze liefde voor.

Vrolijk, satirisch, humoristisch verhaal van Marokkaanse schrijver die in Parijs gestudeerd heeft, maar nu in Nederland woont en werkt.
Zoals zijn vorige boek 'Kijk uit voor parachutisten' zit dit boek weer vol satirische opmerkingen over onze multi-culturele samenleving. Speelde zijn vorige boek zich af in Marokko, dit verhaal speelt zich af in Parijs, in een straat waar veel buitenlanders wonen. Met humoristische pen, maar ook met keiharde onderhuidse spot, beschrijft Laroui personages zoals een oude Marokkaan, Abal-Khaïl, de vader van Jamal, die het spoor een beetje bijster raakt van zijn beschaving in de grote verdorven stad Parijs; van Jamal, die het leven misschien wat al te makkelijk neemt en bijvoorbeeld niet begrijpt hoe bootvluchtelingen zo snel aan een Mercedes kunnen komen; hoe zijn broer Mohamed ten onder is gegaan toen hij terug naar Marokko moest; hoe vervelend een godsdienst-fanatiekeling zoals Tarik kan zijn; wat er gebeurt met mensen van het Front Nationale zoals de journalist Gluard, die weliswaar rascisitisch is, maar wiens favouriete eten couscous blijft.
Het plaatje is duidelijk: het valt niet mee om Marokkaan in de Westerse wereld te zijn. Vooroordelen van niet alleen westerlingen, maar ook van Marokkanen zelf maken het leven er niet aangenamer op. Leven tussen 2 culturen, daar komt het op neer. Niet meer Marokkaans zijn, maar ook nog niet Westers geaccepteert.