|
CYP 17 |
dans en techniek | |
Video fragment en
interview |
||
|
CYP 17, van de van oorsprong Canadese choreograaf André Gingras. De choreografie handelt over de gevolgen van genmanipulatie, volgens Gingras dé ‘freakshow’ van de toekomst. In een afgesloten witte ruimte toont hij hoe een mannelijk proefkonijn wordt gekweld door tics en neuroses. Een motorisch gestoorde gek in een isoleercel, die zichzelf heeft verloren ergens halverwege de op hem toegepaste experimenten met CYP 17 — het gen dat de proteïne maakt die stress teweegbrengt. Ziet deze man spoken, of heeft hij gelijk wanneer hij beweert dat niet alleen de CIA, maar ook zijn moeder, nee, de hele mensheid betrokken is bij het complot tegen hem? En het doembeeld van de gekloonde mens, wanneer hij zich in tienvoud geprojecteerd ziet op de wanden om hem heen, is dat inderdaad de toekomst? De videobeelden van superatleten, transgene muizen, Frankenstein-voedsel en een item over buitenaardse zwangerschappen doen vrezen van wel. Toch is het niet alleen Gingras’ boodschap die indruk maakt. De precisie en concentratie waarmee Manuel Ronda de miniemste beweging uitvoert, de sterke combinatie van beeld en beweging, de prachtige vormgeving en het feit dat de productie, behalve documenterend en waarschuwend, ook absurd komisch en ontroerend is, maken CYP 17 tot een krachtig, overtuigend statement. Choreografie: André Gingras Première: 23 november 2000, Korzo theater, Den Haag. |
||
| Dansstuk voor mens en machine | meetbare hevigheid | |
| Dansgroep
Krisztina de Châtel is de afgelopen (ruim) twintig jaar onder
leiding van de Hongaarse choreografe Krisztina de Châtel
uitgegroeid tot een modern, internationaal opererend gezelschap met
een uitgelezen danserstableau. In 1963 verlaat zij Budapest om in
Essen aan de Folkwang Hochschule, bij Kurt Jooss te studeren. Aan
het eind van de jaren zestig verhuist ze naar Amsterdam waar ze als
zelfstandig choreografe eind jaren zeventig de aandacht op zich
vestigt. De meeste van haar choreografieën zijn avondvullende
producties waarin dans, muziek en beeldende kunst een samenspel
aangaan
Haar werk is nauw verbonden met beeldende kunst en wordt gekenmerkt door een voortdurende zoektocht naar een nieuwe constellatie tussen dans, muziek en beeldende kunst. |
||
|
Video fragment en
interview (met oa Marnix de Nijs en Edwin v/d Heide)
|
||
|
Een Dansstuk voor mens en machine van mediakunstenaar Marnix de Nijs en danseres Nono van Dansgroep Krisztina de Châtel. De productie is een herziene en uitgewerkte versie van het veelbelovende Super Eva, dat De Nijs dit voorjaar in workshopverband bij Dansgroep Krisztina de Châtel ontwikkelde, samen met danseres Eva Maria Christ. Voor deze workshopproductie bouwde De Nijs een mechanische danspartner: een interactief object in de vorm van een om zijn as draaiend rubberen kussen van 2 bij 2,5 meter, waarvan beweging en geluid kunnen worden gemanipuleerd. Door gebruik te maken van diverse sensortechnieken wordt de positie van de danseres in de ruimte en in de nabijheid van het object bepaald. Het kussen functioneert, in de herziene versie, niet alleen als ‘stootwand’, maar ook als ‘springkussen’. Met behulp van druksensoren wordt de hevigheid van het fysieke contact met het kussen gemeten. De danseres speelt met zowel de verleidelijke als de gevaarlijke aspecten van de vervaarlijk ronddraaiende machine die — soms voorspelbaar, soms onberekenbaar — op haar bewegingen reageert. Concept en uitwerking: Marnix de Nijs Première: 6 oktober 2001, Artifort gebouw, Maastricht. Samenstelling bronmateriaal utsluitend en alleen ten behoeve van het nieuwe vak ckv-2 uit het algemeen deel voor havo en atheneum. Meewerken aan deze site? Opsturen via e-mail is voldoende. Is er zonder uw toestemming en zonder bronvermelding gebruik gemaakt van uw teksten? Onze verontschuldigingen hierover. Laat het ons weten en wij geven een juiste bronvermelding of halen het materiaal van internet. Een financiele vergoeding kunnen wij helaas niet geven.
|
||