|
Savannah Bay |
 |
| Savannah
Bay is een tamelijk kort toneelstuk voor twee vrouwen, de één oud,
de ander jong. De oude vrouw, een actrice, heeft een naam: Madeleine.
Duras schreef de rol voor de legendarische actrice Madeleine Renaud en
zegt in een regieaanwijzing dat hij per se door een oude actrice moet
worden gespeeld.
De twee vrouwen reconstrueren een gebeurtenis uit het verleden, waarbij het chanson les Mots d'amour van Edith Plaf de emotionele aanleiding is. De oude vrouw is bijna alles vergeten, of speelt dat ze het vergeten is. De jonge vrouw wil achter de waarheid komen. Geleidelijk tekenen zich de vage contouren van een ramp af, een ramp in een tropisch land waarbij een jonge vrouw verdronken is. Hoewel het nooit met zoveel woorden gezegd wordt, was die vrouw waarschijnlijk het kind van de oude vrouw en de moeder van de jonge. Het stuk sluit af in een mysterieuze sfeer van verlies en dood, die wordt afgezet tegen de levenskracht van de liefde. Maar als je oud bent, is dat allemaal slechts een herinnering. |
|
| MONOLOOG:
SAVANNAH BAY (1983) van Marguerite Duras
Een korte monoloog van de jonge vrouw, die eigenlijk geen echte monoloog is, omdat de twee actrices samen een verhaal vertellen en elkaar aanvullen. De 'hij' is de geliefde van de jonge vrouw, de 'hem' in de eerste zin is een grote witte steen in zee. |
|
Opdracht:
Nog niet zo oud?
Dan is deze monoloog voor jou de juiste uitdaging! Print de gehele
dialoog uit en gebruik deze om je grondig voor te bereiden. In de les
en voor de klas zijn er de volgende mogelijkheden:
|
|
(zegt wat ze van Madeleine heeft gehoord) ... pal aan het wateroppervlak, de golven deinden er overheen en koelden hem af, dan kwam de zon en maakte hem in een paar seconden weer ondragelijk heet, kokend, het was in de zomer. Ze was heel erg jong, pas van school af. Ze zworn ver. Je wist het nooit. Nooit. Je wist nooit of ze wel weer terugkwam. Er waren momenten... dat je zou hebben gedacht van niet... minuten lang... dat het leek of ze nooit zou terugkomen. (pauze) Ze kwam wel terug. (pauze) Ze hadden elkaar op die plek leren kennen. Hij had haar zien liggen, languit, Met een lach op haar gezicht, telkens overspoeld door de golfslag... en haar toen in zee zien duiken en wegzwemmen... (pauze) Ze doorboorde de golven met haar lichaam en verdween in dat gat van water. De golven sloten zich weer. Zover je kon zien zag je enkel nog een lege watervlakte. Ze was onvindbaar geworden, een hersenschim. Toen stond hij plotseling in zijn volle lengte op de witte steen. Hij riep. Een schreeuw. Geen naam. Een schreeuw (pauze) En op die schreeuw is zij teruggekomen. Ver aan de kim een stip die beweegt - zij. (pauze) Toen hij zag dat ze eraan kwam... toen kwam er een lach op zijn gezicht... en op haar gezicht... en dat glimlachen... Samenstelling bronmateriaal ten behoeve van het nieuwe vak ckv-1 uit het algemeen deel voor havo en atheneum. Meewerken aan deze site? Opsturen via e-mail is voldoende. Is er zonder uw toestemming en zonder bronvermelding gebruik gemaakt van uw teksten? Onze verontschuldigingen hierover. Laat het ons weten en wij geven een juiste bronvermelding of halen het materiaal van internet. Een financiele vergoeding kunnen wij helaas niet geven.
|
|
[uitprinten voordat je aan je
voorbereiding begint]