Classicisme en neoclassicisme

Deze richting in de kunst en architectuur is sterk beïnvloed door de antieke Griekse en Romeinse kunst en cultuur. Men streef naar de harmonische verhoudingen van de klassieke oudheid en een zuivere vormgeving.

Het neoclassicisme verwijst specifiek naar het classicisme van de laatste decennia van de achttiende eeuw tot en met de negentiende eeuw. De term neoclassicisme raakte pas halverwege de negentiende eeuw in zwang. Tot die tijd sprak men over de 'ware stijl'. Deze benaming geeft weer hoe men tegen kunst aankeek.

De belangstelling voor de klassieke oudheid is toen consequenter doorgetrokken. Natuurlijk was er ook een grote bewondering voor kunstenaars uit voorafgaande perioden die tot die classicistische traditie werden gerekend. Onder andere vele Italiaanse kunstenaars uit de zestiende eeuw waren geliefd bij de classicisten.

Canova, Antonio, 1757-1822

Canova, Antonio (Possagno, bij Bassano, 1 nov. 1757 – Venetië 13 okt. 1822), Italiaans beeldhouwer, was leerling van Torretti in Venetië, waar hij in 1773 een eigen atelier opende.

Canova lijkt op het eerste gezicht een stijve, gladde classicistische beeldhouwer, maar zijn afwerking is fluwelig, zijn symmetrieën subliem, en zijn grafmonumenten pathetisch. Hij was geboren in Possagno (Treviso), waar hij begraven ligt in een door hem zelf ontworpen en betaalde kopie van het Pantheon.

[Lees en kijk verder...]

Hij kan als een der belangrijkste beeldhouwers van het classisisme worden beschouwd. Zijn glad, veelal geïdealiseerd werk werd zeer bewonderd. Hij vervaardigde o.m. kolossale grafmonumenten voor de pausen Clemens XIII en Clemens XIV, een portretbuste van Napoleon en portretteerde diens zuster Paulina Borghese-Bonaparte als rustende Venus (Gall. Borghese, Rome). Zijn invloed op de 19de-eeuwse salonkunst is zeer groot geweest.