In de jaren twintig en dertig groeide in Duitsland een beweging, die naar een fundamentele verandering van het bestaande schouwburgtheater streefde. Deze ontwikkeling kreeg vorm in het episch theater. Met deze theatervorm is onlosmakelijk de naam van Bertolt Brecht (1898-1956) verbonden. Brecht verzette zich tegen het burgerlijk kijkkasttheater, dat een wereld van illusies tevoorschijn toverde en het publiek zo nauw bij de gebeurtenissen en personages op het toneel probeerde te betrekken, dat het voor korte tijd zijn dagelijkse beslommeringen vergat. Op deze manier diende het theater volgens Brecht voornamelijk als ontluchtingskanaal voor alledaagse spanningen in de samenleving. Als een soort bliksemafleider voor verdrongen gevoelens die mensen buiten het theater hadden opgedaan. Die gevoelens en spanningen waren na de voorstelling misschien wel opgelost, maar de omstandigheden waarbinnen ze waren ontstaan, bleven onveranderd.

Brecht wilde de toeschouwer juist inzicht geven in de maatschappelijke en politieke situatie van dat moment in Duitsland, die werd gekenmerkt door armoede, fascisme, klassenstrijd en sociaal onrecht. Door afstandscheppende technieken te gebruiken, die verhinderden dat men zich teveel in de personages of gebeurtenissen inleefde (het zogeheten vervreemdingseffekt), kon de toeschouwer des te beter tot nadenken worden aangezet. Brecht liet zijn stukken dan ook vaak in het verleden of in een ver land spelen. Zo kon het publiek een objektiever en scherper oordeel vellen over de inhoud, dan wanneer het er direkter bij betrokken was, zoals bij stukken die zich in de eigen tijd of omgeving afspeelden. In feite verwezen ze wel degelijk naar de eigen Duitse situatie van de dertiger jaren.

• Zo maakt het episch theater vaak gebruik van maskers of een opvallende grimering. 
• Er kan een vertellersfiguur optreden, zoals een ceremoniemeester of een conferencier, die zich tot het publiek richt, commentaar op de gebeurtenissen geeft of de scènes met elkaar verbindt. 
• Maar ook de eigenlijke personages maken in hun spel het publiek steeds duidelijk dat er 'slechts' toneel gespeeld wordt: de spelers identificeren zich nooit volledig met hun rol, maar blijven er voor een deel van buitenaf tegenaan kijken. 
• Net als in het Middeleeuws toneel zijn er veelvuldige wisselingen van plaats en tijd, die hier verduidelijkt worden met diaprojecties, plaatsnaambordjes of eenvoudige rekwisieten. 
• Decorwisselingen vinden vaak voor het oog van het publiek, achter een halfhoog gordijn, plaats. 
• Musici en verlichtingsmechanieken kunnen tijdens de voorstelling eveneens zichtbaar blijven. 
• Inleidende teksten; waarin op het verhaal wordt vooruitgelopen, niet met de bedoeling om de spanning van het publiek te richten op hoe het verhaal zal aflopen, maar om aan te geven dat het verhaal zo en niet anders verloopt. Het gaat dus niet om de afloop maar om het verloop.
• Onderbreken van het verhaal met liederen; ze geven meestal niet de mening van het personage, maar ze gaan over de hele situatie, die meestal vanaf een afstand wordt bekeken. Ze maken problemen algemener in plaats van op dat ene geval in te gaan.
• Het decor geeft aan dat het om theater gaat. In plaats van een realistisch/ naturalistisch decor je in de illusie van een andere wereld te laten voeren.
• Alleen de meest noodzakelijke rekwisieten worden gebruikt. - Filmfragmenten doorbreken het decor.