De giardino segreto
In de Italiaanse Renaissance (ca 1400/1500) was de geheime of besloten tuin, de giardino segreto, een klein gedeelte van het gehele tuin- of parkcomplex. Dit gedeelte van de tuin ontwikkelde zich tot een geliefd toevluchtsoord, waar de heer en de vrouw des huizes zich graag in terugtrokken om even alleen te zijn of in kleine kring iets te vieren. De ligging van de giardino segreto was hierop afgestemd. Hij bevond zich ofwel direct voor de slaap- of privévertrekken van het paleis of de villa, of lag op een open plek om zo een spectaculair uitzicht op het landschap te bieden.

Klik op de muzikanten en ze spelen!
Bovenstaande miniatuur uit Modena: De naast het paleis aangelegde en door een hoge muur omgeven geheime tuin wordt gebruikt voor een feest van de slotheer en -vrouwe. Fluitspelers, een hoornblazer, een luitspeler en een tamboer begeleiden drie zangers die op een bankje zitten. Dienaren met karaffen, glazen en schaaltjes schrijden naar een fontein waarin vrouwen met elkaar stoeien die de verfrissingen toejuichen en waar een jongeman zich net heeft uitgekleed om vanaf de bassinrand in het water te springen. De putti op de zuil van de fontein getuigen van het plezier van het gezamenlijk baden. Dat dit ook een rechtstreekse toespeling op de verjongingsbron is, kan met zekerheid worden aangenomen, omdat de liefdestuin, waarover het hier zonder twijfel gaat, door een verjongingskuur aan aantrekkingskracht en gebruiksmogelijkheden wint.