Vanaf de 15de eeuw was het in de Nederlanden gebruikelijk dat in het atelier schilderijen van meesters werden gekopieerd. Voor hedendaagse kunstenaars is het belangrijk dat om origineel en authentiek te zijn. Het kopieren van andermans werken is plagiaat en wordt niet geaccepteerd. In Rembrandts tijd was dit anders. Jonge kunstenaars werden juist aangemoedigd om het werk van anderen goed te bestuderen en elementen daaruit te gebruiken voor eigen werk. Naast dat het werd geaccepteerd, oogste het veel bewondering. Zeker als je een meesterkunstenaar kon overtreffen.
In de tijd van Rembrandt was het gebruikelijk dat een schilder een verzameling prenten van andere kunstenaars in zijn bezit had. Deze collectie vormde belangrijk studiemateriaal voor de meester en zijn assistenten. Uitgevers gaven mappen uit met prenten en reproducties van schilderijen speciaal bestemd voor ateliers. In 1656 werden de bezittingen van Rembrandt geinventariseerd in verband met zijn faillissement. Hieronder bevonden zich prenten van de Nederlandse kunstenaars Lucas van Leyden, Pieter Brueghel, Peter Paul Rubens en de Italiaanse schilders Michelangelo en Rafael. Het is niet bekend of deze prenten door de genoemde kunstenaars zelf waren gemaakt of dat het reproducties, kopieën, waren.
