Ik probeer een goede vader te zijn. Hoe dat moet staat in de bijbel: 'Wie zijn kinderen liefheeft spaart de roede niet'. In een andere roman laat Bordewijk Dreverhaven meimeren over zijn zoon Katadreuffe. 'Ik zal hem wurgen, ik wurg hem voor negen tienden, en dat ene tiende wat ik hem laat, dat kleine beetje asem zal hem groot maken.'
Ik voed niet op volgens romans, ik doe maar wat, maar ik meen het wel.
De opvoeder heeft niet alles in de hand, zijn telgen kijken tv. Mijn jongste zoon zag per ongeluk zijn pa van stal gehaald in een voorbeschouwing op de etappe naar Alpe d'Huez. Zijn pa won daar in 1981 en 1983.
In 1981 was mijn jongste zoon min zeven jaar. Hij heeft me nooit in mijn roerige jaren gekend. Hij hoorde op van die voorbeschouwing. Hij is net dertien.
Hij zag ook de laatste live-reportage van de Alpe d'Huez-etappe die Armstrong met overmacht won. Hij zegt: 'Zo zwaar, dat jij dat ook ooit hebt gekund'.
Hij bekijkt me opeens met een andere blik. Vreemd, om opeens een sportheld voor hem te zijn.
Ik glimlach naar hem, maar ik zwijg.
14 Juli 1981, oftewel Quatorze Juillet. Ik was Tourdebutant, 23, wist niets van de Tour, wist nog niet eens of dat ik een drie weken durend fietsfestijn zou kunnen volbrengen. Hoe dan ook, aan het slot van een lange, hete dag door de Alpen hing ik tegen de flank van die Alpe d'Huez. Ik lag alleen op kop, het Franse monster Hinault volgde op iets minder dan een halve minuut. Het allerergste was het zichtbare wegkwijnen van het spierweefsel op de benen. Tussen mijn armen door zag ik het beneden gebeuren. Iets minder erg was het op tilt slaan van het verstand. Verstand is niet direct noodzakelijk in de Alpen. Ontbreken van het verstand is zelfs een pré. Instinct, daar komt het op aan.
Ik hield acht seconden over op het monster.
Een uur later lag ik op de massagetafel. Mijn koelbloedige soigneur sloeg alarm. Van mijn benen viel niets meer te maken. De ploegarts werd geroepen. Even later stak die een infuusnaald in mijn arm.
Tour de France.
Zonen volgen vaders op. Hij is net dertien, zoals ik al zei. In de winter perfectioneert hij zijn schaatstechniek op de kunstijsbaan en in de zomer jongleert hij met een tennisracket.
Dat is voldoende.
Opvoedkundig gezien acht ik het juist dat ik zwijg over de fiets en zijn goddelijke mogelijkheden.
(17-07-01)
Peter Winnen
