|
Goldwyn Studios CA 1920 |
||
|
Kom in mijn wereld! |
||
|
Hollywood is eigenlijk een verzameling studio's, een fabriekscomplex, waar per studio honderden films gefabriceerd werden. Elke regisseur zocht naar zijn eigen stijl. De films waren dus massaproducten. Aan het hoofd van elke studio stond een manager die vooral veel films eiste. In de studio werkten veel mensen samen. De belangrijkste waren de filmsterren. De camera moest die sterren zo goed mogelijk uit laten komen d.m.v. stemming, dramatiek en opbouw van de film. Vroeger zorgde de regisseur voor alles. Hij was er vooral verantwoordelijk voor dat de film emotioneel goed moest zijn, moest kloppen, zo goed mogelijk moest aanspreken. In het studiosysteem had iedereen een contract, ook de scenarioschrijvers. Het schrijfwerk werd verdeeld. leder kreeg dat te schrijven waar hij goed in was. |
||
| De regie, belichting, fotografie, acteerstijl, montage, muziek moesten vanzelfsprekend zijn. Ze moesten zo goed zijn dat ze niet opvielen. Het ging immers om de plot van het verhaal en de acteurs. Het camerabeeld mocht wel mooi zijn, maar niet zó mooi dat ze af zouden leiden. Een formele, vaak toegepaste manier van filmen is eerst een groot overzicht, dan een kleiner deel en tot slot de close-up. Als men een scène bekeek moest men het gevoel hebben dat die scène zich vóór de kijker afspeelde. Illusie was dus ook van groot belang: een stijl van "kom in mijn wereld". | ||
|
|
De regisseurs gingen
op een gegeven moment een eigen stijl ontwikkelen. Ook de acteurs werden
door hen uitgezocht. De grenzen werden steeds verlegd. Zo werd ook de
regisseur een ster. Dat was nieuw. Door de montage kon hij een duidelijk
stempel op het geheel drukken. Andere regisseurs proberen een eenheid te
maken van de acteur, het decor en de camera. Steeds was het de bedoeling om
een emotionele en psychische reactie bij de kijker te veroorzaken. De
dialoog en de montage droegen daar ook aan bij.
Hitchcock bijvoorbeeld probeerde vooral de kijker angst aan te jagen. Hij filmt steeds denkend aan en vanuit het publiek. |
|
|
Sommige regisseurs kiezen voor een bepaalde cameravoering. Bijvoorbeeld: de plaats waar de camera staat is de plaats waar een personage staat. Zo kan alles door de ogen van een (hoofdrol)speler bekeken worden.. Het camerastandpunt verduidelijkt vaak de emotie van een bepaald personage. De totale filmstijl is het medium dat het verhaal dient. Dat verhaal gaat over mensen en hun conflicten. De hollywood film biedt een verhaal met simpele, op emotie gerichte ideeën met een duidelijke, heldere presentatie. De kijker moet willen weten hoe het verder gaat. In de relaties moet wat gebeuren, anders wordt het saai. Toch kan een film zonder goed verhaal toch succesvol zijn; bijvoorbeeld als sterke, interessante personen/acteurs optreden die de rol van de plot overnemen. Als de kijker eenmaal gegrepen is, moet hij vastgehouden worden. Hij mag niet merken dat het "maar" een film is. Daarom worden bepaalde zaken, personages of situaties overdreven. Verder komt de gewone, dagelijkse spreektaal weinig voor in film. Die is vervelend; werkt verveling in de hand. |
||
|
In de hollywood film is telkens vernieuwend gewerkt Er zijn ook Europese invloeden.
Om dicht bij de massa te komen als kijker wordt bijvoorbeeld in hollende massa gefilmd door iemand op rolschaatsen. Zo voel je je als kijker één met de hele groep. De montage kan bepalend zijn voor het tempo. De MTV-clips hebben nu extreme snelheid. Nog steeds worden er films gemaakt volgens concept van klassieke HF. Bijvoorbeeld dezelfde scèneopbouw. Alleen heeft men nu moderner gereedschap. Nog steeds wordt er geëxperimenteerd. De klassieke Hollywoodfilm is:
Maatschappelijke bepaaldheid. De verhaalstructuur wordt bepaald door de sociale verhoudingen. In die verhaalstructuur kan niet alles gezegd of getoond worden. Alles is precies omschreven in een opgestelde code. (zo zijn individuele toespelingen op seksualiteit verboden; zo mag er geen king-size bed te zien zijn, maar wel een twin-kleiner 2-persoonsbed). Tot in de 50-er jaren werd aan die voorschriften gehouden. Ook was er sprake van onbewuste vormen van zelfcensuur. Ondanks vele beperkingen leidde dat alles toch tot goede films. Er waren veel variaties om overtredingen te begaan die rechtgetrokken konden worden. Dus het was een balanceren tussen wat mocht en wat niet mocht. De afwijking van de norm moest altijd verantwoord worden of geneutraliseerd. Een norm in het klassieke liefdesverhaal is bijvoorbeeld dat eenzaamheid in feite ontoelaatbaar is. Het basisgegeven in liefdesverhalen is de "koppelstructuur" (man vindt vrouw of omgekeerd; zo niet: tragisch) Men is niet uit vrije wil vrijgezel, (of gaat dood e.d.) De verhaalstrategie is erop gericht om elke overtreding van een norm te vergoelijken door er een andere norm tegenover te zetten. Het beeld van de man en de vrouw is sterk vooraf bepaald De vrouw mag nooit het initiatief nemen. Als een man verliefd is, komen er vrouwelijke eigenschappen in hem naar boven. De W is doordrongen van het patriarchaal systeem. De vrouw is passief, is kijkobject. De man is actief, blijft buiten schot. Seksualiteit is functioneel afwezig: daardoor wordt de romantiek versterkt. Tijd en ruimte In een klassiek liefdesverhaal is sprake van tijdvervaging: heden, verleden en toekomst zijn in elkaar verstrikt. Het belangrijkste middel is de flashback. Verder is de projectie in de toekomst ook vaak aanwezig. Het liefdesverhaal balanceert tussen herinnering en ontmoeting. De ruimte waar zich de eerste ontmoeting afspeelt komt steeds terug. Zo wordt er een referentieplek gecreëerd.
Samenstelling bronmateriaal ten behoeve van het nieuwe vak ckv-1 en ckv-2 voor havo en atheneum. Meewerken aan deze site? Opsturen via e-mail is voldoende. Samenstelling van deze tekst oa Harry v Oirschot. Is er zonder uw toestemming en zonder bronvermelding gebruik gemaakt van uw teksten? Onze verontschuldigingen hierover. Laat het ons weten en wij geven een juiste bronvermelding of halen het materiaal van internet. Een financiele vergoeding kunnen wij niet geven: |
||
