Shakespeare gaat hiphop

De eerste twee, Lady X en Princess vleien hem met zoete, ongemeende woorden. Nummer drie, Baby Y, wil niets te maken hebben met deze poppenkast. Bovendien is ze verliefd op de breakdancer Tornado, de ster van vader's aartsvijand Rival Records. Haar loon: ze wordt onterfd en verbannen........Zo begint dit eigentijdse verhaal, gebaseerd op een oude Keltische mythe over een koning die afstand neemt van zijn macht.Op dezelfde mythe baseerde Shakespeare zijn stuk King Lear, ook de films "Ran", van Kurosawa, en "A thousand acres", van Jaquelin Moorhouse zijn bewerkingen van dit verhaal.

DE FOLDER BELOOFT het volgende: 

een moderne versie van Shakespeares King Lear, zich afspelend rond een hiphop-platenlabel. 'Commercie, drugs, geweld, dakloos-zijn en het verkopen van je ziel zijn de brandende thema's van deze voorstelling met een explosief einde. Uiteindelijk draait het allemaal om de liefde. Een Hip Hop productie vol rap, R&B en breakdance en een dj live on stage!' De voorstelling heet Rapido, een niet-bestaand woord dat men associeert met 'snel'. In de goed gevulde zaal van de Utrechtse stadsschouwburg zitten zo'n zeshonderd jongeren en een plukje volwassenen op de slotavond van het jongerentheaterfestival De Opkomst. Op het toneel staat links de installatie van een dj 'Scratch-kampioen dj Kypski'. Verder wordt het toneel beheerst door een stalen steigerconstructie met enorme trappen, die in de loop van de voorstelling voortdurend uit elkaar wordt gehaald, teneinde de snelle locatiewisselingen van het verhaal te suggereren.

Rapido volgt in grote lijnen de plot van King Lear. Een oude potentaat verdeelt zijn koninkrijk, dat daarna door vetes en twisten uit elkaar valt. Het rijk is hier de platenfirma Rapido, gerund door de cokesnuivende zakenman King Ra, een platenbons in wit kostuum, met dreadlocks en rolschaatsen. Hij doet zijn imperium over aan zijn op geld en macht beluste dochters Mrs. X en Princess, die hem in de openingssène met genoegen vleien teneinde de zaak in handen te krijgen en naar hun hand te zetten. King Ra wil op zijn oude dag verzorgd worden 

('Vrucht van mijn vrouw/ Troost in mijn rouw/ Zeg me hoeveel je van me houdt'). 

Maar daar hebben zijn twee oudste dochters geen oren naar. Tussen hen en hun beider echtgenoten ontwikkelt zich een felle strijd over de toekomst van het platenbedrijf. In de bewerking is deze dochter- en schoonzonenstrijd geraffineerd omgezet naar een gevecht over de muzikale toekomst van het label Rapido: wordt het gangsta-rap of moet gekozen worden voor geliktere genres als R&B en hiphop? De oude King Ra wordt in dit gevecht vermalen en raakt aan lager wal. Zijn lievelingsdochter, de breakdanseres Baby(Y, is hij dan al kwijt. Zij weigerde zich over te geven aan hielenlikkerij ('Ik heb lief en zwijg'), ging er bovendien met de concurrentie vandoor, en wordt door King Ra onterfd. Als zij haar in de goot getrapte vader wil helpen is het eigenlijk al te laat en begint het Grote Sterven.

Iedere overmoedige bewerking van King Lear sleept zich meestal heel aardig door de eerste drie bedrijven heen, drama en suspense te over. Maar menig geactualiseerde versie van het stuk valt in de slotbedrijven, wanneer alle kaartenhuizen in elkaar donderen, door de mand. Zo ook hier. De noodlottige val van King Ra en de weinige vrienden die hij nog over heeft verwordt in Rapido tot een larmoyante, smoezelige vertoning. Het Grote Sterven in het deel na de pauze is hier de voorspelbare kruising tussen een tearyerker en een foute B-film. De in de coulissen afgevoerde scratcher-dj helpt ook hier niet meer. De Grande Finale oogt als een hulpeloze poging het publiek tot een gescandeerd applaus te verleiden: 'Put your hands up in the air', schreeuwde Brother Mother; het wilde er bij de moegedreunde Utrechtse jongeren niet meer in.
In die lome dreun zit vrees ik ook de reeks misverstanden waarop de voorstelling Rapido is gebaseerd. Een verlengde disco levert nog geen theater op. Een boel lawaai maken is niet hetzelfde als een verhaal vertellen. De gepassioneerde hartslag van zwarte muziek is iets anders dan een stapeldoos van vooral veel van hetzelfde. De woede onder de rhymes van Shakespeare laat zich niet vangen in een omgekieperde rugzak poëziealbums. En onze smeltkroes van culturen is veel rijker aan contrasten dan de decibellen van Rapido doen vermoeden.
In het gebral verdween ook de bizarre slottekst van Shakespeares King Lear: