Apple haalde met de lancering van de iMac een truc uit die eerder met succes was toegepast door Swatch. De Zwitserse horlogemaatschappij maakte van een horloge een mode-artikel. Een horloge was vóór die tijd een duurzaam product. Een mens kreeg een horloge bij het behalen van een schooldiploma en als het dan een goed horloge was dan werd er nooit meer een ander gekocht. "Kijk dit horloge heb ik al vijfentwintig jaar," zeiden ze dan trots. Dat is weliswaar een technisch wonder maar voor de verkoop van horloges is het tamelijk rampzalig. Het slechter maken van horloges, zodat ze eerder stuk zouden gaan, was voor de trotse Zwitsers natuurlijk geen optie. Dus maakten ze niet al te dure horloges die passen bij je kleren. Nieuwe kleren? Nieuw horloge! Swatch horloges blijven weliswaar lopen maar ze raken om zeg maar uit de tijd. Dus moet je vanzelf een nieuwe kopen. Dat is een tamelijk geniale benadering.
Toen Apple met de iMac computers hip ging maken, volgde de industrie van randapparatuur meteen. Op mijn bureau staat een flashcard-readertje dat erg zijn best doet familie van de iMac te lijken. Ik vind het vreselijk maar toen ik het kocht was de iMac-vormgeving al zo in de mode dat er niet eens een andere vorm te krijgen was. Nu de iMac-rage voorbij is oogt het readertje hopeloos ouderwets. Dat is meteen ook een beetje het probleem. Technologie-producten hebben weliswaar de naam snel te verouderen je loopt de winkel uit met de nieuwste computer en voor je bij de deur bent staat er alweer een nog nieuwere op de plank maar in de praktijk verouderen ze te langzaam om een mode-artikel te zijn.
Dat verklaart ook een beetje waarom computers altijd zo saai ogen. Dat is veel veiliger dan er uit zien als de mode van gisteren. Wat niet wil zeggen dat technologie niet modegevoelig is. Neem bijvoorbeeld video- en audioapparatuur. Tot vijf jaar geleden was al die apparatuur, van tv tot walkman, zwart. Dat is nu uit en zelfs bijna niet meer te krijgen. Nu is alles zilver, net zoals het was voordat het zwart werd. Want begin jaren tachtig was alle apparatuur ook al eens zilver. Zwart-wit, dat zijn de twee modetrends in de technologie. Ze wisselen om de tien jaar.
Apple lijkt dat nu ook door te hebben. De nieuwe generatie iMacs is alleen nog maar wit. Dat lijkt saai maar het glanzende helwit is te verkiezen boven de geestdodende grijsbeige kantoorkleur die computers meestal hebben. Er is slechts één manier om ons te verlossen van die non-keuze. Technologie moet zo snel veranderen dat we ieder seizoen iets nieuws willen. En zo goedkoop worden dat we dat ook kunnen betalen. Computers moeten zeg maar horloges worden. Alleen daarom al is het jammer dat Apple weer kleurloos is geworden.
Francisco van Jole
Apple is gestopt met de productie van het eerste model iMac, de computer die met zijn ronde vormen en felle, transparante kleuren oogt als een forse keelpastille. De eerste computer ook die schreeuwde Hé kijk, ik ben geen computer! Ik ben een hebbeding! Wie een iMac had, was per definitie hip. Of wilde dat graag zijn, maar dat gaat angstaanjagend vaak samen. Dat is natuurlijk het probleem. Ik twijfelde zelf jaren of ik er een moest kopen. Hij is zo hip, mijmerde ik. Maar dan denken mensen misschien dat ik graag hip wil zijn, vreesde ik tegelijkertijd. Want hip zijn is het leukste dat er is. Hip willen zijn daarentegen het ergste. Wannabe, dat is toch wel het vreselijkste scheldwoord dat de mens ooit bedacht heeft. Een wannabe, dat is iemand die achter de kudde aanhobbelt als een jong kalf waarvan je weet dat de wolven hem te pakken krijgen.
