Wat: Ingeklemd tussen het liefste stationnetje van Nederland en de Overijsselse rivier de Vecht ligt een prachtige heuvel. Bovenop balanceert een enorme, platte, zwamachtige steen op een Griekse zuil. Zo lijkt het. Eromheen liggen zwerfkeien als in vergadering bijeengeroepen. Via een bruggetje en een smal voetpad kun je erheen lopen en heb je uitzicht op Dalfsen, en op de mooiste Sallandse vertes. Dichtbij het beeld gekomen, lijkt het alsof de zuil midden uit de balancerende steen is gestoken met een soort grote appelboor.
Niets is minder waar. Zuil, steen en zwerfkeien zijn allemaal nep. Dat wil zeggen, er ligt een omvangrijke staalconstructie aan ten grondslag, en de stenen zijn op een stevig gaaswerk zorgvuldig opgebouwd uit spuitbeton. De plek was voorheen gewoon een weiland. Totdat Bas Maters, gekozen door gemeente Dalfsen en de Landinrichtingscommissie, het hele stuk land mocht gebruiken om er een kunstwerk te maken.
Maters zag al gauw de mogelijkheid om de dramatiek van deze plek te vergroten door er een heuvel op te werpen. Vervolgens ontwierp hij in de beste traditie van de Engelse follies een sculptuur die als een pantheon de plek zou omtoveren tot een bezinningsoord. Het is gelukt. Of je hier nu langsrijdt of neerstrijkt, je raakt onder de indruk.
Volgens Bas Maters zal zijn beeld met de jaren alleen nog maar beter worden, nog meer één worden met de natuur: 'Laat de vogels er maar op poepen. Laat de algen zich maar nestelen. De atmosfeer moet er greep op krijgen. Ik wilde de suggestie wekken van een oerding, een soort grafheuvel. En ik hoop dat mensen ernaartoe komen en even stilstaan bij het beeld en de omgeving. Daarom heb ik die zwerfkeien eromheen op zithoogte gemaakt. Zo kun je er ook nog je boterhammetje opeten.'
Wie: Bas Maters (1949). Meer werk is o.a. te zien langs de veilingroute bij Naaldwijk (gestapelde blokken), voor de IJsselhallen in Zwolle ('Dansende stoel') en langs de A2 'Poort van Nieuwegein'.
Waar: Aan de oude weg tussen Zwolle en Ommen, bij Dalfsen
Karin van Munster
