Begraven en cremeren

De askist van de vrouw van Simpelveld, eind 2de - begin 3de eeuw. n. Chr. Gevonden te Simpelveld (Limburg) op 150 m. van een villa. Een deel van de grafinhoud was nog aanwezig: een halsketting, ringen, 1 oorbel, een spiegeltje, een glazen flesje, een flacon van aardewerk, een mes en crematieresten. Opmerkelijk is dat de sculpturen aan de binnenzijde van de kist zitten. Foto: Rijksmuseum van Oudheden, Leiden

Na de dood
Vóór de komst van de Romeinen cremeerden de inheemse stammen hun doden en begroeven zij de crematieresten in een ondiep kuiltje in de grond. Grafheuvels en grafgeschenken lijken te ontbreken.
In de Romeinse tijd kwamen zowel crematie als begraving voor. Volwassenen werden doorgaans gecremeerd; kinderen werden begraven. De precieze reden hiervoor is niet duidelijk, maar het verschil in sociale positie lijkt een logische reden. Langs de wegen buiten de steden en legerkampen ontstonden grafvelden waar de gecremeerde resten en de ter aarde bestelde lichamen een laatste rustplaats vonden. Burgers en militairen werden apart begraven. Hoe hoger de status van een persoon was, des te luxer waren de grafgiften en het grafmonument. Naast statusverschillen hadden ook variaties in grafgebruiken per regio hun invloed.
 
Grafgiften

Reconstructie van de grafkamer te Bocholtz (Limburg), Rijksdienst voor het Oudheidkundig Bodemonderzoek, Amersfoort

De overledenen kregen naast drank en voedsel, keurig bijgezet in serviesgoed van bijvoorbeeld terra sigillata,  ook persoonlijke bezittingen mee. Zelfs zuigelingen konden hun zuigfles of miniatuur aardewerk als grafgift mee krijgen. Andere grafgiften zijn bronzen en glazen vaatwerk. Het aantal grafgiften en de kostbaarheid ervan hingen af van de status van de overledene. De meest rijke graven zijn gevonden bij stedelijke nederzettingen en bij villa's in het zuiden van het land. De meeste gave voorwerpen uit de Romeinse tijd komen logischerwijze uit graven. Want wanneer serviesgoed was gebroken, belandde het in de afvalkuilen.