Petra (A5) bezocht de voorstelling "Magical Rhythms Of Ireland"

vraag1: Er wordt op dansschoeisel gedanst, de dansers hadden speciale tapschoenen aan. Als ze dansten hoorde je geluid, wat heel leuk klonk. De vrouwen hadden soms ook "softshoes" aan, een soort balletschoenen, waarmee ze sierlijker konden dansen dan met de "hardshoes". Door de tapschoenen werd de lichaamshouding ook bepaald, de dansers dansten rechtop, met hun bovenlichaam stil, alleen hun benen bewogen. Dit is het kenmerk van het Ierse dansen.

vraag2: Er werd vooral in de breedte gedanst, in rijen en andere figuren. De dansers stonden bijvoorbeeld schuin achter elkaar, zodat ze een driehoek vormden, of ze stonden in twee rijen achter elkaar. Er werd ook in een cirkel gedanst. Het ging bij deze dansen vooral om het tappen en de figuren die er gemaakt werden.

vraag3: Er waren verschillende dansen met verschillende soorten groeperingen. Veel dansen waren met de hele groep, d.w.z. vijf mannen en acht vrouwen. Dan waren er dansen met alleen de vrouwen en dansen met alleen de mannen. Er waren ook solostukken, waarin een van de mannen een solodans uitvoerde zonder muziek. Ook danste de zanger, Ian Mc Larnon, bij een van de dansen mee met de mannelijke dansers. De verhoudingen tussen de mannen en vrouwen wanneer ze samen dansten waren, dat de vrouwen meer op de achtergrond dansten en de mannen meer op de voorgrond. De vrouwen dansten dan ook meestal zonder "hardshoes" zodat de mannen het ritme aangaven en de vrouwen meer een soort ballet deden, op zachte schoenen. Ook het feit dat er geen solodans was van een van de vrouwen, laat zien dat de mannen een belangrijkere rol hadden in het dansen.

vraag4: Het decor was heel eenvoudig, daar werd niet echt de nadruk op gelegd. De rekwisieten speelden wel een belangrijke rol. Er stonden namelijk verschil- lende grote kubussen opgesteld op het podium. Ze waren allemaal verschillend in grootte. De dansers schoven tijdens de voorstelling steeds met de kubussen, zodat er een andere scene kon worden uitgebeeld. Zo werd er bijvoorbeeld een soort trap gemaakt van kubussen en er werd een mast en zeil van een schip achter gezet. Dit beeldde dan het schip uit waar de mannen op voeren. Ze gingen ook op de kubussen staan dansen, wat heel leuk uitzag. De "storyteller" zat ook op zo'n kubus en vertelde dan wat er gebeurde, en de zanger zat tussen de mannen op het "schip" en zong een lied. Toen die scene was afgelopen schoof men de kubussen weer weg of in een andere opstelling en dan was het opeens een hele andere plaats, bijvoorbeeld de pub. Ik vond dit heel leuk gevonden, het laat zien dat je met heel eenvoudige middelen toch een goed effect kunt krijgen. De kleding van de dansers speelde ook een belangrijke rol, vooral de jurken van de vrouwen want dat was de traditionele Ierse kleding. De mannen hadden eenvoudige "boeren"-kleding aan, en bij de bruiloft hadden ze een soort kilt aan. Hiermee werden ook wat grapjes uitgehaald, zo ging een van de danser heel snel ronddraaien, waardoor zijn kilt opwaaide. Dit zorgde voor veel hilariteit onder het publiek.

vraag5: Er werd vanzelfsprekend op Ierse muziek gedanst. De muziek werd uitgevoerd op traditionele Ierse instrumenten, zoals de Bodhran, een soort trommel, en de Uilleann pipes, de Ierse doedelzak. De muziek was deels klassiek en deels modern, er werd voor een gedeelte van de muziek ook een keyboard en drumstel gebruikt. De muziek varieerde van traditionals tot liedjes uit Lord of the Dance en Riverdance en nieuwe composities.

vraag6: De dans volgde meestal de muziek nauwgezet, dit was ook te horen aan het tappen van de dansers, die gingen precies in de maat en volgden de melodie. Soms werd hier echter vanaf geweken. Eén keer toen een van de dansers samen met de violist danste, dit was een soort vraag en antwoordspel, eerst speelde de violist een melodie en daarna reageerde de danser daarop. En één keer danste een van de dansers solo zonder muziek, zodat je zijn taps goed kon horen. Dit vond ik heel mooi om te zien, omdat je zo goed ziet (en hoort) hoe moeilijk het is om zoiets te doen.

[...]

Ik voelde me vrolijk, het is vrolijke, opzwepende muziek, ik had moeite om stil te blijven zitten. Ik vond sommige van de liedjes ook erg mooi en ontroerend en heel goed gezongen. Een negatief punt aan deze voorstelling vond ik dat de "storyteller" zijn microfoon soms erg hard had staan, hij had een harde stem en zodoende verstond je hem helemaal niet in het begin. Later werd het wel beter. Dat is eigenlijk het enige minpuntje aan de hele voorstelling, ik vond het echt fantastisch om een keer een echte Ierse dansvoorstelling te zien, zeker omdat ik zelf aan Iers dansen doe. Ook de herkenning van veel liedjes in de voorstelling vond ik leuk, het publiek ging bij Wild Rover en Whisky in The Jar gewoon meezingen, dat was erg grappig om te horen.

accenten: De dansen sprongen er voor mij toch uit. Vooral het solostuk van de "dancecaptain" en de dans op het schip vond ik erg leuk om naar te kijken. Ook de spoondance, waar de dansers met lepels tegen elkaar sloegen en zo een heel leuk geluid maakten sprong er voor mij uit. De zang was ook mooi, maar het dansen zag veel spectaculairder uit en was bovendien leuker om naar te kijken door de beweging en de kleurige kostuums.

verklaring: Ik denk dat de voorstelling vrolijkheid en ontroering oproept, omdat de dans en muziek vrolijk en aanstekelijk is. De gezongen stukken waren juist een tegenwicht voor de vrolijke dansen, zodat er rustige stukken tussendoor kwamen. Zo bleef de voorstelling zijn vaart behouden en ging het niet té snel, zoals misschien het geval was geweest als er alleen maar gedanst werd, en niet té langzaam, wat misschien had kunnen gebeuren bij uitsluitend zang.

Miranda (A6) las "Het lijden van de jonge Werther" - Johann Wolfgang Goethe

activiteit: Het lijden van de jonge Werther - Johann Wolfgang Goethe
omgeving: Via Michele. Zij vertelde iets over de inhoud ervan waarna ik nieuwsgierig naar de rest van het boek werd. Op de voorkant van het boek zie je een tuin begroeid met gras en klaver. In het midden staat een grote haag. Verder zie je bovenaan achter de bomen een stukje van de blauwe lucht. Helderblauw en grasgroen zijn de kleuren van de kaft. Het cursiefe lettertype is wit. Op de achterkant van het boek staat kort de inhoud van het boek gegeven. Linksboven een afbeelding van de schrijver. Weer hetzelfde blauw-groen kleurgebruik, een zwart/witte afbeelding en een zwart lettertype.
vraag1: Ik-persoon. De verteller is tevens hoofdpersoon. Aan het einde van het verhaal neemt een alwetende verteller zijn taak over.
vraag2: Het verhaal is in briefvorm. De brieven zijn in chronologische volgorde achterelkaar gezet. Ook de afloop is in chronologische volgorde verteld. Wanneer Werther terugdenkt aan zijn jeugd is er sprake van flashbacks. Aan het einde van het verhaal worden alle gebeurtenissen voordat Werther zelfmoord pleegt zeer uitvoerig beschreven. Dus: tijdrekking om de span- ning op te bouwen naar een climax. Werther schrijft soms ook een poosje niks. Wanneer hij dan weer verdergaat met schrijven, heeft er een tijd- sprong plaatsgevonden.
[.....]

Het onderwerp is deels autobiografisch. Goethe schreef het verhaal na aanleiding van zijn eigen liefdesverdriet(binnen vier weken!!!). De ontwikkeling van Werther staat centraal. De vreemde, maar vrolijke jongeman is aanvankelijk stapelverliefd en dat gevoel maakt hem blij. Maar naarmate het einde van het verhaal nadert wordt Werther heel erg depressief. Hij gaat ten onder aan iets dat hem eerst opfleurde.
ervaring: Ik vond het erg grappig om te lezen, hoewel het verhaal erg triest afloopt. Ik was erg onder de indruk hoe een jongen zulke gedachten kan hebben. De ene keer is hij hartstikke vervuld van iets en schrijft zeer uitgebreid (gebruikmakend van erg veel beelden) over hoe hij tegen bepaalde dingen aankijkt. En het leven toejuicht. Een andere keer is hij gefascineerd door de dood en verlangt ernaar. Dat iemand zo erge stemmingswisselingen heeft, verwonderde mij. Heftige emoties maakte het niet bij me los, maar bepaalde gedeeltes zette mij wel aan tot denken over die onderwerpen en Werthers ideeen daarover.
accenten: Het eindgedeelte sprong er voor mij uit. Het was spannender dan de rest van het verhaal. Er zat meer snelheid in. Ik bedoel het gedeelte waarin Werther zich voorbereid op zijn snel naderende einde. Hij bezoekt Lotte nog, leent het zelfmoordwapen en slaat uiteindelijk de hand aan zich zelf.
verklaring: Ik vond het indrukwekkend hoe iemand zich voelt, hoe hij denkt en hoe ver het kan komen als je zo depressief bent. Ik vond dat best heftig, omdat ik zelf ook een geval ken waarbij iemand een einde aan zijn leven gemaakt heeft. Ik moest daar even aan denken. Maar ik heb het wel een leuk boek gevonden.
 

Eveline (A6) ging naar de film  Sjouf Sjouf Habibi

omgeving: De film werd bekeken in de bioscoop. Ik kwam op de hoogte van deze film via TMF, internet en vrienden. Via vrienden hoorde ik dat dit een erg leuke film was, daarom besloot ik samen met een vriend om naar deze film toe te gaan.

vraag9: Bedoeld als amusement: de film heeft geen sterk verhaal maar een des te betere humor die dat allemaal goed maakt.

ervaring: Ik vond het een erg leuke film, ik heb veel gelachen in de bioscoop en zou er ook zeker naar toe zijn gegaan als ik het niet als CA voor CKV 1 had kunnen gebruiken. Het verhaal is niet erg sterk, maar is humoristisch genoeg om de kijker de hele film lang geboeid te houden.

accenten: Ik vond vooral het gedeelte waarin de moeder van Ab de traploper van de trap aftrekt als net de vader kwaad achter zijn dochter naar bovenrent, vooral omdat ze daarna doet alsof zij niks gedaan had en het puur toeval was dat de traploper naar beneden kwam. De stukjes die Marokko lieten zien vond ik ook erg geslaagd.

verklaring: De film was voor mij een en al hilariteit, vanaf de eerste minuut tot de laatste. Daarnaast was de boodschap ook wel duidelijk: Marokkaanse jongeren hebben het vaak moeilijk om te kiezen tussen de Nederlandse en de Marokkaanse cultuur of om daar in ieder geval een gulden middenweg in te vinden.

Miranda (A6) ging naar de film "Van God los"

vraag9: Emoties opwekken, amusement en ook wel een beetje provocatie. De film was best indringend en er zaten komische gedeeltes in. De film was eigenlijk een beetje toegespitst op jongeren. Dat zij deze film zouden waarderen: niet te diepzinnig, veel dynamiek, samenwerking met BNN. Dus ter amusement. Provocatie: de film was gebaseerd op de Bende van Venlo. Op de Limburgse tv waren er mensen te zien en horen die het er niet mee eens waren dat er een film werd gemaakt die ten eerste het imago van de stad/regio Venlo zou aantasten en ten tweede de afschuwelijke gebeurtenissen als amusement zouden gebruiken. Je zou eigenlijk verwachten dat er ook sprake zou zijn van een morele boodschap, iets als: kijk uit met drugs, als je je met criminele zaken bezighoudt kan het erg slecht met je aflopen. Maar deze boodschap was niet expliciet aanwezig. De film was meer een registratie van gebeurtenissen en de kijker mag er van denken wat hij wil. De film is onder andere tot stand gekomen door een subsidieregeling van de overheid. Dat is/was wel met meerdere Nederlandse films het geval. Het is best lastig in Nederland om een film te maken en om zo'n project financieel rond te krijgen. Ik denk dat er vooral naar gestreefd is om alle kosten te dekken. De film was een groot succes, maar van grote commerciële overwegingen was geen sprake.

ervaring: De film maakte best wel indruk op mij. Ik vond het ook een erg leuke film. Er zaten geen saaie momenten in. Ik vond het jammer dat de film niet zo lang duurde. Het acteerwerk van Tygo Gernandt was echt supergoed en Egbert-Jan Weeber vertolkte zijn rol ook erg goed. Angela Schijf vond ik in het algemeen ook best goed: vooral haar houding, uitstraling en uitdrukking van emoties. Maar wat ik minder goed vond, was haar zogenaamde Limburgse accent. Ik vond het meer Belgisch klinken, onnatuurlijk en een beetje overdreven. (Te zangerig).

accenten: Ik vond het een erg lief moment toen Maikel Stan opving na de begrafenis van zijn echte vader. Het moment dat Anna haar ongeboren babytje had weggehaald, schokte mij. Ook toen een politieman vertelde dat Maikel de kleindochter van de Turkse maffiabaas had doodgeschoten, maakte indruk. Stan's reactie toen Maikel Junkies broertje leertje schieten op een levende man, ontroerde mij een beetje. Je zag erg goed dat hij dit niet goedkeurde, hoewel hij zelf wel als de gewoonste zaak van de wereld mensen ombracht. Stan had dus echtwel grenzen. Dit kwam ook tot uitdrukking toen hij weigerde het huis van twee bejaarden te overvallen. Aan het einde van de film, toen Stan eerst Maikel vermoorde, Anna wegstuurde en daarna Junkie toeliet hem te vermoorden was het hoogtepunt voor mij. Ik vond dat er in dit gedeelte supergoed geacteerd werd, de omgeving goed was aangepast 's nachts met de Venlose tuinbouwkassen op de achtergrond, nat weer: allemaal zeer tragisch en de vrolijke carnavalskostuums die het nog dramatischer maakte. De afsluiting van de film was best mooi. Hetzelfde beeld als helemaal vooraan in de film: iemand die opgebaard ligt zonder een inmiddels bekende ring waarbij aan het einde het gezicht van Stan te zien is.

verklaring: Ik denk dat het ermee te maken heeft, dat ik het zo jammer vind dat jonge mensen van hun leven zo'n zooitje kunnen maken dat het uiteindelijk niet meer goed komen kan. De film deed me soms denken aan Trainspotting, maar ik zal wel de enige zijn die dat gevoel had. Ik vond het een supergoede film!

Sanne (A6) ging ook naar de film :Van God los"

ervaring: Ik vond het een mooie film, ik vind het redelijk realistisch, je snapt bijna waarom de hoofdpersonen moorden plegen. Ik vond sommige stukjes wel heel erg eng, sommige hadden wat minder bruut gemogen van mij. Toch wel een aangrijpende film.

accenten: Op een gegeven moment gaan Stan, Michael en Seth op weg om van twee oude mensen geld te stelen. Stan kent deze mensen echter uit zijn verleden, en is het hier absoluut niet mee eens. ze gaan toch het huis in en slaan de mensen en proberen het geld te vinden. Michael(maikel?) pakt het oude vrouwtje beet en vraagt aan haar of zij Stan kent. Zij antwoord van niet. Michael en Stan krijgen ontzettende ruzie en als Michael er ook nog eens achter komt dat Stan geld bij elkaar heeft gesprokkeld voor zijn vriendin is hij helemaal woedend. Op het moment dat het vrouwtje 'stan'roept in blijk van herkenning, snijdt micael als ántwoord haar keel door. Dit vind ik een van de engste en afschuwelijkste stukjes, maar ook een van de aangrijpendste.

verklaring: Als ik het verhaal zo zou lezen zou ik me waarschijnlijk niet echt kunnen indentificeren met de hoofdpersonen. Maar de film maakt het verhaal een stuk realistischer, en je kunt je helemaal inleven in de personages, en dit maakt het ingrijpender. Ik vind het een goede film. Sommige stukjes zoals ik als zei zijn erg ingrijpend, maar maken de film wel, en bepalen mede dat ik het zo'n goede film vind.

Jeroen (A5) ging naar Hans Liberg:

ervaring: Ik vond het fantastisch. Liberg kan zo verschrikkelijk goed muziek maken en vervormen, als je denk dat hij dit gaat spelen, dan vervormt hij het tot iets heel anders, maar zonder het helemaal te verpesten het klinkt nog steeds geweldig. Er komt ook veel interactie met het publiek bij kijken: hij vraagt kent u dit deuntje? En dan denk je dat het iets is, maar hij maakt er weer iets heel anders van. Geweldig. Ook de grappen vond ik goed.

accenten: Er waren niet echt passages die eruit sprongen. Ik vond het geheel wel heel erg leuk. Hoe Liberg met het publiek omging vond ik echt geweldig. Verder lach je jezelf natuurlijk dood.

verklaring: Je lacht zo, omdat het natuurlijk grappig is. Verder is er niet zoveel verklaring nodig lijkt mij.

opmerkingen: Meneer, sorry dat ik een paar dagen te laat ben. Ik was een paar dagen van het internet afgesloten.

Denise (A5) ging naar Jan Jaap van der Wall:

Pim (A5) ging naar de musical "Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, meneer?"

Ik werd vrolijk van de vrolijke sfeer die gecreërd werd. Het was een hele mooie musical, leuk gespeeld en een lust om naar te kijken. Negatief puntje is misschien dat hij wat kinderlijk overkomt. Maar de tv-serie was oorspronkelijk dan ook een kinderserie.

accenten:De liefdesscenes vond ik het mooiste, het meest zeggende, het fijnste om naar te kijken, de rest was ook leuk amusement, maar bij de liefdesscenes werd ik pas echt vrolijk.

verklaring: Omdat de liefde mij nu eenmaal boeit, en ik graag naar veel dingen kijk die met liefde te maken hebben. Zo ook deze musical met daarin buiten de alledaagse werkelijkheid van het dorpje Hamelen een sprookjesachtige wereld waarin mensen niet echt lijken te bestaan, vloerkleden vliegen, dwergen geheimen hebben, prinsen strijden om de hand van prinsessen en waarin ijsheksen wel heel gemene trucs uithalen. Maar ook een wereld waarin de liefde alles overwint.

Mandy (A6) ging met enkele klasgenoten naar de film: "Le fabuleux destin d'Amélie Poulain"

ervaring: In het begin vond ik het een beetje een rare film, want het is dus geen standaard Hollywood film. Naderhand begon ik de film wel leuk te vinden, want er komt een aparte manier van humor in voor en het verhaal is ook origineel. Ook komen er dingen in voor die in het dagelijkse leven dus absoluut niet kunnen, zoals pratende pasfoto’s en een knipogend standbeeld. Het is min of meer een modern sprookje.

accenten: Ik vond vooral de stukken leuk waarin Amélie andere mensen gaat helpen. De manier waarop ze dat doet is wel grappig. Ze helpt de mensen op een originele manier maar laat ze niet weten dat zij hun helpt en achteraf geniet ze dan van het geluk van anderen. Bijvoorbeeld als ze een brief in elkaar zet voor een vrouw die afkomstig moet zijn van haar overleden man. Ze laat de brief bezorgen met een briefje erbij dat de brief 40 jaar geleden met een postzak vermist was geraakt, maar nu weer is gevonden. De vrouw gelooft het allemaal en is heel gelukkig om nog een laatste brief van haar man te krijgen.

verklaring: Ik vond het wel een mooie film. Het is een origineel verhaal over een naïef meisje die besluit om andere mensen te gaan helpen. Dat is weer eens iets anders dan de films die je normaal in de bioscoop bekijkt. Bovendien is het ook best een grappig verhaal met veel humor en er komen dingen in voor die in het dagelijkse leven niet zouden kunnen, zoals pratende pasfoto’s. Dit alles bij elkaar maakte het voor mij een originele en leuke film.

En Gemma (A6) was iets minder te spreken over "Le fabuleux destin d'Amélie Poulain"

verklaring: Ik vond de film best leuk, alleen het laatste gedeelte een beetje te langdradig, toen had ik echt zoiets van:"ga toch gewoon naar die jongen toe!" Maar vooral het gedeelte waarin Amélie juist achter die jongen aan gaat en dus eindelijk eens aan zichzelf gaat denken, vond ik mooi. Eerder leidde ze een nogal teruggetrokken leven en daarna vond ik haar een beetje te bemoeizuchtig, totdat ze dus achter die jongen aanging en hij uiteindelijk ook haar vriend werd.

Eveline (A6) had de volgende mening:

Ik vond het een mooie film maar was niet danig onder de indruk ervan. Ik vond de boodschap goed duidelijk en de grappen waren ook leuk. Negatieve kanten waren er niet voor mij.

accenten: Ik vond vooral de onderdelen eruit springen wanneer ze haar omgeving hielp met kleine daden. Zoals het helpen van het groentehulpje tegen zijn baas. En het sturen van een brief aan haar onderbuurvrouw.

verklaring: Ik denk dat iedereen wel dingen zou willen doen als Amelie: andere mensen gelukkig maken, zorgt ook ervoor dat je jezelf gelukkig voelt. Dat vond ik een erg mooi aspect in deze film.

Michele (A6) beantwoordde vraag 7 als volgt:

vraag7: De nadruk ligt op wat er gebeurt, maar als je goed kijkt, dan zit er ook een boodschap in. Amélie lijkt geen kwaad in zich te hebben. Ze maakt het helpen van mensen tot haar levensdoel, en dat zonder er iets voor terug te verwachten. In het echte leven weet ik niet of er zulke mensen bestaan. Iedereen zal vroeg of laat toch een blijk van waardering verwachten. Amélie niet, zij doet zelfs haar best om ervoor te zorgen dat men niet weet wie hen zo gelukkig maakt. Dat is zo als ze die meneer zijn doosje met kinderschatten teruggeeft, en die jongen zijn fotoalbum. In dat opzicht zou de boodschap (de thematiek) van het verhaal zijn dat de mensen meer voor een ander over moeten hebben, zonder er ook zelf iets voor terug te willen. jezelf belangeloos voor een ander willen inzetten.

Nienke (H5) schreef als eindconclusie bij een van haar verslagen de volgende tekst:

Kunst heeft voor mij meer betekenis gekregen, doordat het me na laat denken over alledaagse dingen op een geheel nieuwe manier. Ik zie nu dat kunst wel degelijk ervoor kan zorgen dat je jezelf gaat ontwikkelen. Je leert veel over de samenleving en je leert beter over dingen na te denken. Dat is dan ook wat er bij mij is gebeurd, dankzij dit vak.

Germaine (A5) ging naar het toneelstuk "Blowing"

vraag4: Het publiek zat op een verhoging en het speelvlak was dan op de grond.

vraag5: Een dramatische spel, als iemand kwaad was barste diegene echt uit en ging huilen ook werd er op een gegeven moment met borden gegooid door woede en onmacht. Het was dus best wel erg dramatisch.

vraag6: Soms richten de spelers zich op het publiek maar niet zonder uit hun rol te stappen het was een natuurlijk gebeuren.

vraag7: Jeroen van den Berg heeft speciaal voor dit toneelstuk de tekst geschreven.

vraag8: Ik vond het een dramatisch spel, een drama.

vraag9: Algemeen menselijke karakters en relaties staan centraal.

ervaring: Het maakte wel indruk op me, het ging er heftig aan toe. Het leek allemaal net echt. Ik ken die wereld zoals daar werd voorgedaan niet, maar ik weet zeker dat er gezinnen zijn waar dit dagelijkse kost is en dat dus ook vaak uitloopt tot een scheiding.

Charlotte (A5) maakte een voorbereidingsverslag voor haar bezoek aan de film "Tan de repente"

Tan de repente (film)

keuze: Omdat ik nog een culturele activiteit moest maken vóór kerst, en ik nog niet naar de film geweest ben. Het lijkt me leuk om eens een heel ander soort film te zien, en deze film sprak me uit de titels waaruit je kon kiezen het meest aan, ik vind het een boeiend onderwerp, en het lijkt me leuk om te zien hoe de regisseur dit heeft uitgewerkt.

verwachting: Ik verwacht een hele aparte film te zien, heel anders als wat ik gewend ben, om het zo maar eens te zeggen. Ik denk wel dat het een interessante film is, en ook wel spannend. Lijkt me leuk om eens op een andere manier naar een film te kijken. Ik ben benieuwd hoe de zwart-wit film gemaakt is ,want ik heb eigenlijk het idee dat ik een zwart-wit film sneller saai vind als een 'gewone film'.

bronnen: 

1. De website van Filmhuis L. (stukje uitgeprint) 

2. Een uitgeprinte recensie van www.rialtofilm.nl/tan.htm 

3. En mijn derde bron is wéér van een website afkomstig, omdat er in tijdschriften enz. niets over deze film te vinden is. De derde bron is dus weer een recensie: www.hyperleap.nl/bioscoop/BAN/index.php?action=film&filmID=6927

omschrijving: Het verhaal: Mao en Lenin, twee anarchistische lesbische meisjes uit Buenos Aires, ontvoeren de timide lingerieverkoopster Marcia. Ze stelen een taxi en rijden naar zee, omdat Marcia die nog nooit gezien heeft. Het drietal belandt in Rosario, nota bene de geboorteplaats van Che Guevara die niets van grootheersers als Mao en Lenin moest hebben. Hier woont de stokoude, maar stoere en progressieve tante van Lenin. De schijnbaar onaantastbare Mao verleidt daar Marcia maar is er na de vrijpartij zelf nog meer van in de war dan de preutse verkoopster. De regisseur (maker): Diego Lerman heeft met Tan de Repente al vele prijzen gewonnen. Op het Filmfestival in Locarno won de film de Don Quijote-prijs, een speciale juryprijs voor de hele cast en de tweede prijs, het Zilveren Luipaard, voor de regie. Op het Internationale festival van de onafhankelijke film in Buenos Aires won de film de publieksprijs en als slagroom op de taart won Lerman een beurs op het Cannes festival. Voor een periode van vijf maanden (van afgelopen oktober tot en met februari dit jaar) mocht hij in een residentie in Parijs, Malherbes, voorzien van alle gemakken en materialen, aan zijn nieuwe script werken. En belofte maakt schuld… De acteurs (uitvoerders): Omdat de acteurs vrij onbekend zijn, viel er over hen niet zoveel te vinden. De periode waaruit het kunstwerk komt: De film is gemaakt tijdens de economische recessie en de volksopstand die eind 2001 in Argentinië uitbraken, dit drukt natuurlijk ook zijn stempel op het verhaal.

aandachtspunten: 1. Ik ga letten op de rol van het zwart-wit, dus of ik de diepere betekenis hiervan goed doorgevoerd vind. 2. Ik ga kijken op welke manier het idee dat het verhaal wil overbrengen, in de film verwerkt is.

Janine  (A5) bezocht een voorstelling van Jeans 13: Lucky Numbers

Mijn moeder is al vaker na voorstellingen van Jeans geweest met enkele vriendinnen. Dit jaar werd er aan mij gevraagd of ik ook mee wilde samen met nog een paar kinderen van mijn leeftijd van mijn moeders vriendinnen. Een vriendin van mijn moeder had de toegangskaarten geregeld. Ik had voordat ik naar de voorstelling ging al nagedacht over wat ik zou aantrekken en ik kwam tot de conclusie dat het bij deze gelegenheid beter paste om een sjike zwarte broek aan te doen dan een spijkerbroek. Het theater vond ik er heel mooi uitzien, zowel de hal waar de ontvangst plaatsvond als de zaal waarin de voorstelling werd gegeven. Ik had ook een perfecte plaats, ik zat zowel in de breedte van de zaal in het midden en als in de lengte van de zaal. In de zaal zaten mensen van hele verschillende leeftijdscategorien. Er zaten mensen van in de 60, die naar mijn mening wat sjiker gekleed waren, er zaten mensen van in de 40 en er zaten ook best wel een aantal mensen van mijn leeftijd. De zaal zat bijna helemaal vol. Het publiek reageerde heel enthousiast op de voorstelling, er werd veel meegeklapt en meegezongen en op het einde kregen de artiesten en de band een daverend applaus. In de pauze hebben we met zijn alle gepraat over wat we van de voor- stelling vonden en iedereen vond het heel leuk. We hebben ook nog wat gedronken en normaal is het in een schouwburg dan zo dat er een bar is en dat je daar moet bestellen. Je kan je voorstellen wat voor een drukkte dat dan is als zo'n hele zaal wat te drinken wil. In dit theater waren er meerdere barren en verspreidde het publiek zich ook, waardoor het niet zo'n drukte was in de pauze. Dit was wel fijn.

Ik denk dat deze muziekvoorstelling van "The greatest Hits of all Times" bedoeld is om mensen te amuseren en ook om mensen terug te laten denken aan "die goede oude tijd". Muziek roept namelijk emoties op, of herinneringen die iemand bij een bepaald liedje heeft.

ervaring: De voorstelling bestond uit allemaal liedjes die ik niet bij naam kende, behalve het eerste liedje van de Spice Girls dan, maar die ik wel herkende en vaak ook nog mee kon zingen. Er werden ook alleen maar vrolijke en rustige intieme liedjes gezongen. Verder was er veel actieve interactie met het publiek. Deze drie punten zorgde er gewoon voor dat ik heel vrolijk werd van de voorstelling. En ik mag natuurlijk de oude man die naast me zat in zijn sjike pak en mee aan het zingen was niet vergeten. Deze zorgde ook voor het nodige plezier!

accenten: Het begin van de voorstelling begon al heel leuk. Alle liedjes die er in de voorstelling zouden worden gezongen, werden namelijk door twee van de Jeansleden gerapt. Naar mijn mening werd zo een link gelegd tussen "The greatest Hits of all Times" en een muziekvorm die nu heel erg in is, namelijk rappen. De nabootsing van Toppop was heel leuk om te zien, ook al ken ik het programma zelf niet. Het was heel grappig om te zien hoe de Jeansleden zich hadden verkleed als artiesten.

verklaring: Ik vond het harstikke leuk om deze voorstelling te zien. Ik werd er heel vrolijk van. Ik kan andere mensen ook zeker aanraden om ook eens naar een voorstelling van Jeans te gaan, als je muzieksmaak teminste niet al te beperkt is. Verder wil ik ook nog even zeggen dat na de voorstelling, de artiesten ook nog even naar het publiek toekwamen in de grote hal. Ik heb zelfs een handtekening van een van de jongens, van Ger Savelkoul!

Loes (A6) sloot haar belevingsverslag over "The Parsons Dance Company" als volgt af:

ervaring: Ik ben met heel positieve gedachten naar deze voorstelling gegaan. Het leek met echt helemaal te gek. Toen ik de voorstelling gezien had vond ik het eigenlijk een beetje tegenvallen, want ze beloven veel meer dan ze waarmaken. Ik had verwacht dat ze heel veel bijzondere vormen gingen maken, waarbij bijvoorbeeld 3 personen allemaal een andere vorm aannemen, maar waarbij die 3 individuele personen samen dan 1 figuur vormen. Ook in de krant en de catalogus van Theater aan het Vrijthof hebben ze het de hele tijd over de dans met de stroboscopische belichting. Dat klinkt toch allemaal heel verwachtingsvol en spectaculair, terwijl die dans net 5 minuten duurde. Dat vond ik echt heel jammer. De klassieke dansen vond ik toch wel (een soort) ballet en dus best saai. Die stukken duurden over het algemeen wel te lang en ik had dus moeite om mijn aandacht erbij te houden. De totale voorstelling duurde 90 minuten en dat vond ik net wat te lang. Ik ben aan de andere kant toch erg blij dat ik zoiets eens een keer heb gezien.

accenten: De dans met het stroboscopisch licht vond ik helemaal geweldig en dus het beste en het leukste om naar te kijken van de hele voorstelling. Een danser lijkt in deze passage minutenlang door de lucht te zweven. In werkelijkheid vangt een geraffineerde stroboscopische belichting de sprongen optisch precies op hun hoogtepunt, zodat ze aaneen worden geregen tot een podiumbrede zweefpartij.

verklaring: Ik vind net deze dans helemaal geweldig, omdat hier, in vergelijking met de ander dansen, iets spectaculairs gebeurt. Je wordt hier ook een beetje bedrogen (ook al weet je hoe het allemaal zit). Het was gewoon heel erg vet om die man rondjeslang door de lucht te zien zweven. De timing was perfect. Je zag absoluut niet wanneer die man sprong, je kon het alleen maar zelf bedenken. Je zag hem echt alleen in de lucht.

Lisette (A6) sloot haar belevingsverslag over "Onze Jeugd" als volgt af:

Ik vond 'Onze Jeugd' echt een erg leuk toneelstuk. Ik vond het bovendien ook leuk om bekende personen als Johnny de Mol, Teun Kuilboer en Katja Schuurman eens in het echt te zien. Toch vond ik ook dat Johnny de Mol af en toe wel erg hard en overdreven schreeuwde in het stuk, ook al was het misschien de bedoeling dat dat ook zo moest overkomen. Op bepaalde momenten vond ik het stuk ook af en toe langdradig en duurde het erg lang voordat men over ging naar een 'andere scene'. Het stuk maakte niet echt emoties bij me los, het zette me wel aan het denken over de jeugd van tegenwoordig.

accenten: Ik vond het toneelstuk 'Onze Jeugd' een erg leuk stuk, maar toch moet ik eerlijk toegeven dat ik het af en toe wel erg langdradig vond. De scene tussen Teun Kuilboer en Katja Schuurman waarin zij een aantal keren erg dicht bij elkaar staan en op het moment staan elkaar te kussen maar elkaar toch net niet kussen, sprong er voor mij uit. De twee draaiden echt om elkaar heen maar ik vond het echt super toen ze elkaar uiteindelijk toch kusten.

verklaring: Ik vond het gewoon echt een leuk toneelstuk maar ik vond het af en toe wel te langdradig. Ik vond het leuk om te zien hoe Katja en Teun uiteindelijk toch iets met elkaar kregen en ik vond het lief om te zien hoe stuntelig Teun af en toe deed. Ik vond dat de drie acteurs ook op het podium konden acteren en ik vind dat het toneelstuk ook een boeiend onderwerp omvat. Het zet mensen toch aan het denken over de huidige maatschappij en wat er tegenwoordig in de jeugd om kan gaan. Ik vond het een leuke avond en ik vond het ook leuk om deze acteurs eens in het echt gezien te hebben.

Anila (A6) sloot haar belevingsverslag over "Onze Jeugd" als volgt af:

In het begin (voor de pauze) vond ik het stuk een beetje langdradig worden. Het ging de hele tijd om de vraag of Sander nou mocht blijven in Dennis appartementje. Ook ging het de hele tijd over de vraag van Sander aan Dennis of ze nou eindelijk wat gingen ondernemen. Toen Katja op kwam was ik blij dat er nu eindelijk weer wat nieuws kon beginnen. Toen vond ik ook wel weer leuk. Daarna weer een langdradig stuk, maar het einde viel wel weer mee.

accenten: Ik vond het acteurwerk van Johnny de Mol eruit springen. Zijn spel vond ik erg goed. Hij kon goed verschillende emoties uitbeelden en ook snel overschakelen op een andere emotie. De passage die ik het leukste vond was toen Sander het beeldje dat de vriendin van Dennis gemaakt had kapot had gegooid.

verklaring: Ik had er meer van verwacht. Daarom ben niet zo positief, hoewel het toch best leuk was. Ik had er hogere verwachtingen van, vooral van het acteerwerk van Katja.

Zlatan (A6) sloot zijn belevingsverslag over "Onze Jeugd" als volgt af:

het is deels tragedie, deels komedie; het had veel humoristische aspecten, het einde is nog droevig nog loopt het goed af, het verhaal bevatte vele morale boodschappen.

vraag9: een maatschappelijk onderwerp staat centraal, het draagt meerdere morele boodschappen uit en algemene menselijke karakters en relatie staan centraal... De jeugdcultuur van het moderne Nederland is als uitgangspunt genomen. Men brengt de verschillende karakters duidelijk tot uiting: de dominante en zelfverzekerde Dennis die toch niet zo stabiel van karakter is als hij lijkt, de instabiele en onverantwoorde Sander die Dennis als een held ziet en Kim, een verliefd meisje die een mening over de wereld en het leven probeert te vormen.

ervaring: Vaak kon ik mezelf of andere bekende in de personages herkennen in zowel de negatieve als de positieve aspecten.

accenten: Het klungelige, verliefde spel van Kim en Sander sprong voor mij duidelijk er uit.

Milou (A6) sloot haar belevingsverslag over "Onze Jeugd" als volgt af:

De maatschappij staat centraal, de voorstelling draagt ook een morele boodschap uit. Je leert ervan wat de wereld van drugs en leugens kan aanrichten. Ook staan relaties centraal, zoals de zogenaamde vriendschap tussen Dennis en Sander, en de verliefdheid tussen Sander en Kim.

ervaring: Ik vond het heel interessant om te zien hoe de "jeugd van tegenwoordig" werd uitgebeeld. Er werd duidelijk gemaakt dat vrienden niet altijd zo'n goede vrienden zijn dan je dacht dat ze waren. Af en toe werd het wel wat overdreven. En op een gegeven moment ging het alleen nog maar over ruzie en drugs. Dat werd een beetje te langdradig. En ik vond dat Katja Schuurman soms een beetje teveel aandacht op zichzelf probeerde te vestigen.

accenten: De acteerprestaties van Teun Kuilboer sprongen er voor mij uit, hij kon heel goed emoties weergeven. Hij kon grappig zijn, terwijl hij ook heel dramatisch kan spelen. En ik vond het decor heel mooi en realistisch gemaakt.

verklaring: Ik vind sowieso al vaker dat de jeugd van nu te negatief wordt afgebeeld, en dat vond ik nu dus ook op sommige momenten. En ik vond Katja Schuurman altijd een minder goede actrice, dus vandaar dat ik ook nu echt goed op haar acteerprestaties lette.

Joyce (A5) las "Amor en Psyche" vertaald door Emilie van Opstall:

Mandy (A6) bezocht "Goa's paardenmusical":

ervaring: Ik vond het een geweldige voorstelling. Wel jammer was dat er niet live werd gezongen. Alles was van een band. Het zag er allemaal heel spectaculair uit en er was duidelijk veel aandacht aan besteed. De paarden waren heel erg mooi en ze waren deel van het verhaal dus liepen gewoon bij de mensen. Het was dus niet zo dat je aparte stukken had met paarden en aparte stukken met mensen. Verder waren de lichteffecten heel mooi. Veel kleur en ook verschillende vormen zoals allemaal hokjes op een wit paard zodat het net een dambord leek. Heel apart.

accenten: In het begin zag het er allemaal een beetje chaotisch uit met al die mensen en paarden maar dat was alleen in het begin en dat hoorde juist ook bij die scène. Wat ik een van de mooiste dingen vond was de grote fontein die werd neergelaten. Met al dat water en licht en daaromheen de paarden gaf een heel mooi effect! Verder waren er ook magiërs die verbazingwekkende dingen deden, zoals een vrouw die zich in een fractie van een seconde helemaal kon verkleden. Het decor was ook heel mooi. Op de achtergrond had je een scherm waarop ook nog eens werd afgebeeld waar het zich afspeelde, bijv, in de woestijn. Ieder deel van het verhaal speelde zich ergens anders af en iedere keer werden de paarden, mensen, decor, muziek, enz. daar op afgestemd dus dat was iedere keer weer een verassing.

verklaring: De voorstelling riep juist deze emotie op omdat ik zelf doe paardrijden en dus veel met paarden bezig ben. Het is dan gewoon heel mooi en bijzonder om te zien hoe paarden in zo'n musical meedoen. Dat had ik nog nooit eerder gezien. Het was ook heel mooi hoe de hele musical was opgezet. Je kwam bij iedere scène weer ogen te kort en dat maakte het geheel tot een spectaculaire voorstelling!

Denise (A5) bezocht Grease, de musical:

vraag8: Grease The Musical kun je zeker weten een blijspel noemen, hij is echt super grappig en leuk. We hebben dan ook vaak moeten lachen. Soms waren er gewoon zo’n hilarische momenten! Alleen al om de liedjes kun je deze productie een blijspel noemen; je wordt toch alleen al vrolijk als je ze hoort? De voorstelling heeft ook een happy end: Sandy is Sandra Dee af en is een echte vamp geworden. Ook de relatie tussen Danny en Sandy is weer oké.

vraag9: De voorstelling is alleen bedoeld als vermaak/amusement. Mensen gaan naar ‘Grease The Musical’, omdat ze verwachten een hele leuke, vrolijke musical te gaan zien. Tenminste, dat is de reden waarom wij erna toe zijn gegaan. Bijna iedereen heeft de film natuurlijk wel al eens een keer gezien.

ervaring: Ik vond de voorstelling echt helemaal geweldig. Het was niet bepaald goedkoop, maar het was het geld zeker waard. Wat het allemaal zo bijzonder maakte, is dat het een echte Broadway-productie is. En dat was ook te zien ook; helemaal geweldig! De spelers speelden echt fantastisch, iedereen vertolkte zijn rol echt magnifiek. De decors en de rekwisieten vielen me wel een beetje tegen (ik vergelijk ze met die van de Sound Of Music). Bij Grease had je (soms) niet zo’n goed idee waar het zich allemaal afspeelde (het is dat je wist waar het was, omdat je de film al eens gezien had). Dat vond ik erg jammer, maar dit viel in het niets als je bekeek hoe goed de spelers allemaal acteerden en zongen, want zij konden er wat van! Ik ben echt laaiend enthousiast!

accenten: De stukken waarin werd gezongen sprongen er voor mij toch wel uit, in het bijzonder de stukken waarin Sandy zong. Bijvoorbeeld de liedjes ‘Hopelessly devoted to you’ of ‘Look at me, I’m Sandra Dee’. Zij (Caren Lyn Manuel) heeft echt een hele mooie, zuivere en hoge stem. Toch, eigenlijk is alles geweldig!

verklaring: Ik werd helemaal blij, omdat ik vond dat ze zo geweldig konden zingen en omdat het gewoon hele leuke liedjes zijn. Het was gewoon fantastisch! Bovendien, het leek erop of iedereen deze mening met mij deelde, want iedereen was muisstil en iedereen klapte heel enthousiast mee na ieder gezongen liedje en op het einde van de musical volgde er een geweldig applaus!