Johannes Vermeer: schulden

Johannes Vermeer Het straatje Ca. 1658 Rijksmuseum, Amsterdam

Johannes Vermeer zag in de loop der jaren zijn schulden toenemen. Hij had niet veel geluk met zijn kunsthandel en moest de ingekochte werken met groot verlies verkopen. Bovendien verkocht hij maar weinig van zijn eigen schilderijen. Als gevolg van de Franse inval in het Rampjaar 1672 werden alle inwoners van Delft opgeroepen tot het verlenen van militaire hulpdienst. Waarschijnlijk kon hij toen zijn schilderijen niet meer kwijt en misschien kwam hij zelfs niet meer aan werken toe.

Toen Vermeer in 1675 stierf liet hij zijn gezin in armoede en met een torenhoge schuld achter. Een jaar later trof zijn weduwe bijvoorbeeld een afbetalingsregeling voor een schuld bij bakker Hendrick van Buyten. Ieder jaar moest zij hem een bepaald bedrag betalen en als onderpand kreeg de bakker de twee schilderijen. Wanneer de vrouw hem niet kon voldoen, dan mocht hij ze verkopen.

Vermeers weduwe raakte op een gegeven moment zo diep in de schulden, dat ze het gemeentebestuur vroeg of ze afstand mocht doen van de nalatenschap. De bekende natuurwetenschapper Anthonie van Leeuwenhoek kreeg het beheer over Vermeers failliete inboedel en werd door de stad Delft aangesteld als belangenbehartiger van de schuldeisers van de familie Vermeer.