61. Anni Albers (Berlijn 1899, woont in Amerika) Black, white, gold, 1950 Pictorial weaving op harde achtergrond Aanbiedingstekst: p. 67‑71

Bronnenbundel: p. 109‑11  

62. Anni Albers (Berlijn 1899, woont in Amerika) Pictorial weaving, 1959 wol, New York, part. coll.

Aanbiedingstekst: p. 67‑71

Bronnenbundel: p. 109‑11  

63. Lenore Tawney (1925) Lekythos,1962 linnen, 127 x 81 x 4,5

Aanbiedingstekst: p. 69‑71 Bronnenbundel: p. 111‑113  

64. Olga de Amaral (1932) Four Layers Interlacing, 1966 (detail) handgesponnen wol, 15,3 m x 3,60 m

Aanbiedingstekst: p. 69‑71 Bronnenbundel: p. 113‑114  

65. Marcel Duchamp (Blainville 1887 ‑ Neuilly 1968) Naakt dat een trap afdaalt nr. 2, 1912 Olieverf/doek, 146 x 89, Philadelphia, Museum of Art (coll. Louise en Walter Arensberg)

In dit schilderij heeft Duchamp geprobeerd 'een statische weergave van beweging' te realiseren, een streven waardoor hij verder wilde komen dan de kubisten, aan wie hij wel het idee van het ontleden van vormen te danken had.

Aanbiedingstekst: p. 71‑74,104         Bronnenbundel: p. 114‑116,171  

66. Marcel Duchamp (Blainville 1887 ‑ Neuilly 1968) L.H.O.O.Q., 1919 penseel/reproductie Mona Lisa, 19,7 x 12,1, part. coll.

De besnorde Mona Lisa kan men zien als een voorbeeld van culturele oneerbiedigheid. Nadat Duchamp zich allerlei gewone gebruiksvoorwerpen had toegeëigend om er zijn ready made's van te maken, gaat het bewerken van een van de boegbeelden van de westerse kunst, zij het in de vorm van een reproductie, een stap verder. Dit 'commentaar' op het werk van een ander is inmiddels eem geaccepteerde kunstvorm geworden en shockeert nu veel minder dan destijds. Maar de titel bevat ook een provocatie: als men L.H.O.O.Q. in het Frans letter voor letter uitspreekt, levert dat de zin op: 'zij heeft een hete kont'. Mona Lisa voorzien van mannelijke attributen verwijst indirect naar de vermeende homoseksuele geaardheid van Leonardo da Vinci. Zelf vond Duchamp het spannend om in performances van sekse te wisselen.

Aanbiedingstekst: p. 71‑74, 104 Bronnenbundel: p. 114‑116, 171  

67. Andy Warhol (Pittsburg Penns. 1928 ‑ New York 1987) Jackie (The week that was), 1963 zeefdruklacrylldoek, 203,2 x 162.6, part. coll

Warhols zeefdrukken van Jackie Kennedy na de moord op John F. Kennedy lijken een opvallende uitzondering te vormen op zijn gebruikelijke nadruk op het publieke beeld. Het lijkt alsof Jackie op een moment van persoonlijk verdriet gevangen is en het gaat om de echte vrouw achter de publieke rol van First Lady. Kranten, tijdschriften en TV hadden de begrafenis van de vermoorde president en het persoonlijk verdriet van de familie echter tot een spectaculaire publieke ceremonie omgebogen. Jackie Kennedy zelf had geholpen bij het plannen van de details van de begrafenis. Haar persoonlijk verdriet werd een openbaar ritueel; haar verdriet was niet alleen van haarzelf maar hoorde aan de natie. Warhols esthetische manipulaties van deze beelden maakt duidelijk dat hij zich bezighield met de nationaal bekende Jackie Kennedy, niet de privé rouwende echtgenote maar een publiek icoon, dat al gevormd was door de media. Hij heeft elke context, zoals het Capitool, de kist etc. uit de Jackiefotos weggehaald; er is geen juiste chronologie van beelden. In 'The week that was 1, 1963' heeft hij bijvoorbeeld ingezoomd op haar gezicht en het opgeblazen. Dat verhoogt de korreligheid, waardoor de details in haar gezicht verdwijnen. Het wordt een zeer geschematiseerde en gecodeerde uitdrukking van emotie. Ook onderwierp Warhol de foto's aan puur esthetische variaties: hij spiegelde de beelden tot opvallende geometrische patronen, waarbij hoofden als paren naar en van elkaar weg geplaatst zijn. Hij benadrukt de pure beeldwaarde van deze mediabeelden van een rouwende weduwe in haar openbare rol. Warhol ontleende het grootste deel van de foto's voor zijn Jackieserie aan twee nummers van Life magazine over de dood van Kennedy: het hoofdartikel 'De moord op president Kennedy' van 29 nov. 1963, en in het volgende nummer van 6 dec. 1963 'President Kennedy wordt ter ruste gelegd', waarin de begrafenisceremonie beschreven wordt. Zoals gebruikelijk in nieuwsmagazines werden de verslagen van de dood en de begrafenis van ‑de president gebracht als gemakkelijk te volgen verslagen van de gebeurtenissen. Zij brachten 'documentaire' foto's in strikt chronologische volgorde, met een begin, een midden en een eind. Het publiek was er van verzekerd dat zij het hele verhaal kregen. 29 november begon met een foto van het presidentspaar, glimlachend staande voor hun vliegtuig in Dallas; het midden bestond uit 4 bladzijden afzonderlijke filmbeeldjes uit de Zapruderfilm genomen, de beroemde amateurvideofilm van de moord. Het einde bevatte o.a. foto's van Lyndon B. Johnson die beëdigd wordt als president, met Jackie Kennedy aan zijn zijde. Uit deze serie nam Warhol de foto van Jackie Kennedy die in Dallas aankomt en de foto van haar bij Johnsons beëdiging. Het nummer van Life van 6 december had zwart/witte en kleurenfoto's over hele pagina's lopen, met tekst en uitleg erbij. De lezer kon de begrafenisprocessie volgen vanaf de koepel van het Capitool, waar Kennedy lag opgebaard, dan de trappen af van het Capitool, door de straten van Washington naar de begraafplaats Arlington. Warhol haalde vijf foto's uit dit nummer.

Aanbiedingstekst: p. 74‑75, 108‑109 Bronnenbundel: p. 117‑122, 173‑176  

69. Christian Dotremont (Tervuren 1922 ‑ Buizingen 1979) Corneille (luik 1922 Veertien improvisaties, 1949 gouache, eik 16 x 13, Parijs, part. colt.

Uit een brief van Corneille aan Constant: 'Vlekken die ik op het papier gemaakt had, staan aan de oorsprong van een met de hand geschreven tekst van Dotremont'.

Aanbiedingstekst: p. 32‑33, 75‑77, 106‑107 Bronnenbundel: p. 47‑48, 122‑126, 171‑173

70. Constant Nieuwenhuys (Amsterdam 1920) Het laddertje, 1949 Olieverf/doek, 90 x 75, Den Haag, Gemeentemuseum

Aanbiedingstekst: p. 75‑77 Bronnenbundel: p. 122‑126