Het meest in het oog springende kenmerk van de stroming is het in
twijfel trekken van lang gekoesterde begrippen als waarheid en -
romantische - authenticiteit. In de beeldende kunst resulteert die
twijfel vaak in eclecticisme met een flinke dosis ironie. Op filosofisch
vlak houden zij die tot de postmodernen worden gerekend zich, meer
nog dan hun voorgangers, bezig met taalkritiek. Het model waarin
taal een afspiegeling zou zijn van de werkelijkheid wordt daarin
nadrukkelijk verlaten. Men proclameert het einde van de 'grote verhalen'
(vooruitgang door techniek, marxisme, christendom).
Postmodernisten spelen een spel met citaten uit 'hoge' en 'lage'
cultuur, die ze met elkaar laten botsen. Gespeeld wordt ook met verschillende
stijl(element)en uit verschillende historische perioden. Daardoor
wordt de kenbaarheid van de wereld eens te meer op de helling gezet.