Nederland is deze zomer totaal in de ban van sport. Geen ontkomen aan, de media puilen er van uit. Wie het wil ontwijken moet zijn best doen, want in rap tempo volgen Roland Garros, het EK, Wimbledon, de Tour de France en de Olympische Spelen elkaar op.
Sport is leuk, schijnt gezond te zijn en is een bindmiddel voor nationalistische gevoelens. Voetbal spant in dat laatste de kroon. Een soort collectieve gekte maakt zich tijdens internationale kampioenschappen van ons meester. Koningin noch regering is er ooit in geslaagd zo'n legioen op de been te brengen.
De kwaliteiten van voetballers kent geen grenzen, maar die van de bondscoach des te meer. Oh wee als het allemaal op een desillusie uitloopt. Maar gelukkig kunnen we dan al weer snel onze zinnen zetten op het wielerpeloton dat zich afbeult op de Franse hellingen. En mocht het daar niet lukken dan resten ons gelukkig nog de Olympische Spelen.
Sport is bovenal vermaak, heldendom en tragedie. Dat gold al voor de oude Grieken en Romeinen en wij overgieten het nu met de nationale driekleur of een oranje saus.
Pieter de Dreu
