 |
Ik stel me zo voor dat een reizende prehistorische mens met afgunst keek naar dieren die hem links en rechts inhaalden. Sinds de uitvinding van schip en wiel en het domesticeren van huisdieren hebben we ontdekt dat reizen misschien nog wel wat efficiënter kan. Paard, ezel, muildier en kameel hebben bewezen uitstekende vehikels te zijn om je zonder al te veel inspanning te verplaatsen. Hang er een kar achter en je kan ineens ook nog passagiers meenemen of anders een nuttige lading.
Millennialang was deze manier van reizen afdoende. Woon-werkverkeer bestond nog niet, evenmin als op de minuut af geplande afspraken. Spierkracht, wind en natuurkrachten bepaalden de reissnelheid. Anders werd het toen machines en pure techniek hun intrede deden.
"Het moest sneller kunnen" was vanaf die tijd het motto, en dat is het nog steeds. Sneller verplaatsen om in dezelfde tijd verder te kunnen komen. Steeds inventiever werd er gezocht naar snellere manieren van reizen. Veertig kilometer was ooit een aardige afstand voor een dagreis. Tegenwoordig draaien we onze hand niet meer om voor een tien- of zelfs een honderdvoud daarvan. Zelfs na het ter ziele gaan van de Concorde, een mijlpaal in het snelle reizen voor de gewone man, is het voor een eenvoudige sterveling nog steeds mogelijk zo'n 900 kilometer per uur af te leggen. Daarmee is de wereld een stuk kleiner geworden. Zo lijkt het althans.
Maar er zit een beetje de klad in het snelle reizen. Eindeloos wachten op vliegvelden en gure perrons, kilometerslange files. De tijd van het reizen loopt daarmee aardig op en het voordeel van de grotere snelheid verdwijnt als sneeuw voor de zon. Slimmer reizen lijkt tegenwoordig meer het motto te zijn. En gelukkig mogen we dan weer op zoek naar nieuwe transportmiddelen, zodat we nog het laatste en kleinste parkeerplaatsje kunnen benutten.
Pieter de Dreu
