Voorjaar op komst, tijd om naar buiten te gaan, erop uit te trekken. De paden op, de lanen in. Het platteland, het dorp, boerderijen, akkers, weiden, en landerijen zijn niet de eerste woorden die direct een beeld van cultuur oproepen. Rond landleven hangt een sfeer van idylle, het rustieke, het ambachtelijke, natuur, rust en stilte.
Nee, dan de stad, daar gebeurt het, daar vind je cultuur. De plek die bruist van energie, waar de snelle veranderingen zich voltrekken, en waar het nieuwste van het nieuwste te vinden is. Voor cultuur naar de stad en voor de rest naar buiten. En buiten de stad gebeurt dus niets?
Dit is natuurlijk veel te zwart wit voorgesteld. Als bij het idee buitenleven de fantasie een beetje doorschiet kom je al gauw op picknicks, rieten daken, boerenbont, dikke truien en stoere broeken. Dat is de sfeer die op borrelt uit de glossy tijdschriften die zich met dit onderwerp bezighouden: het buitenleven als een sprookje. In kunst en cultuur is het landleven door de eeuwen heen een terugkerend thema. Of het nu gaat om het gedroomde land of rauwe werkelijkheid, steeds weer is er genoeg aanleiding voor kunstenaars om de koe bij horens te vatten.
Verlangen naar het land waar het leven goed is, hebben stadse mensen misschien nodig om af en toe te ontvluchten aan de dagelijkse werkelijkheid. Het is echter de vraag of het moderne landleven dat ze buiten de stad aantreffen iets te maken heeft met het arcadië van de magazines. Wie om zich heen kijkt in 2003, het jaar van de boerderij, ontdekt dat het platteland in zo'n rap tempo is veranderd dat het bijna is verdwenen. Wie nog een glimp van het goeie oude buitenleven wil opvangen moet zich dus haasten.
Pieter de Dreu
